صلح:صلح،دوستی،آشتی واتحاد را گویند و یا حالتی است که باعث از بین رفتن جنگ وناآرامی یک سرزمین میگردد.صلح پدیده سبز و خرمی است که مهر ومحبت،اتحاد و دوستی،آرامی و آسایش،صمیمیت ، آبادی ،عشق وزیبایی را بوجود می آورد و روشنایی است که جنگ و ویرانی را از بین میبرد
وقتی که دریک مملکت صلح و آرامی باشد تمام افراد جامعه به آرامی وخوشی زنده گی کرده وبه خوبی کار وفعالیت میکنند واطفال و نوجوانان خود را بدون اینکه ترس وهراسی داشته باشند به مکتب میفرستند که از ضررها و مفاسد اجتماعی جلوگیری میشود.وهمچنان صلح وسیله است که باعث پیشرفت و ترقی جامعه میگردد
اما جنگ یک پدیده شوم است که باعث بدبختی،ویرانی،تباهی، ناآرامی، یک سرزمین میشود و در ملتی که جنگ باشد مردم آن آسوده وآرام نیستند و دوستی،صمیمیت و اتحاد را از بین میبرد خلاصه اینکه جنگ و نا آرامی یک مانع بزرگ بین پیشرفت و ترقی یک جامعه میباشد وبزرگترین ضربه ای که جنگ در یک جامعه بار میآورد اینست که مردم آن کشور از فرهنگ وتعلیم وتربیه محروم میمانند
اما صلح که تلفظش یک احساس آرامی را به انسان میدهد کینه،کدورت ،اختلافات را از بین برده و فضای صمیمیت را بوجود می آورد.از دیدگاه اسلام هم آشتی آوردن در نظام اجتماعی مقام بزرگ و فضیلت عظیمی دارد زیراکه از دیدگاه اسلام صلح از روزه و عبادات نفلی بهتر است
پس بر ما لازم است تا برای آرامش و آسایش خود،خانواده ومردم خویش و جلوگیری از تباهی و بربادی وطن خود،در برقراری صلح و امنیت،بسیار توجه کنیم و اهمیت آن را توسط رادیوها تلویزیون ها،جراید و همچنین مساجد برجسته سازیم
