خانواده عبارت است ازگروپی ازافرادی که به خاطر داشتن پیوند های نسبی وسببی، دارای روابط صمیمی، پایدارومستحکم با هم دیگر می باشند. تهداب گذار اصلی خانواده زن ومرد می باشند که با ازدواج کردن فرزندانی را متولد نموده وسبب ازدیاد نسل خویش می گردند
.طفل در خانواده چشم به جهان می گشاید واعضای خانواده اش اولین اشخاصی اند که اومی شناسد. وازهمان سال های اول زندگی شروع به آموختن ویادگرفتن بسیاری از چیزها می نماید. ومانند یک کامپیوتر خالی ازهر نوع برنامه میباشد واین خانواده اند که در سال های مهم وحساس، تمام ارزشها، قانون و قواعد اجتماعی را به کودک یاد می دهد
اطفال در خانواده خیلی چیزها را می آموزند مانند: غذاخوردن، سخن گفتن، نظافت را رعایت کردن، احترام به والدین وبزرگان، حس دوست داشتن، خوب وبد را فرق کردن، احکام دینی را شناختن وغیره که هر کدام از جمله مهمترین ارکان زندگی محسوب می شود.
.والدین بعضی از آداب وروش زندگی را طبق برنامه وبه صورت عمدی به نسل جدید آموزش می دهد، اما بعضی از اموربه صورت غیر ارادی ونا آگاهانه توسط فرزندان آموخته میشود. مثلاً : اگر والدین دارای صفات خوب وپسندیده یی باشند اطفال شان نیز به احتمال زیاد دارای آن صفات می باشند ولی اگر برعکس باشد آنها دارای صفات بد وناپسند نیز به بار می آیند. زیراکه والدین مهمترین الگوهای شخصیتی فرزندان به شمار می روند.
.علاوه بر والدین دیگر افراد خانواده وخویشاوندان وهمچنین همبازی های نزدیک طفل که همیشه با وی سر وکار دارند مانند: کاکا، ماما،عمه وخاله، پدر کلان ومادر کلان، دوستان وغیره در شخصیت سازی کودک به طور مستقیم اثر دارند.
.وهمچنین وظیفه تمام والدین است که به طفل خویش توجه نموده واز تمام امورش آگاهی داشته وکسانی را که با وی سروکار دارند بشناسند. وطفل شان را به بهترین وجه، بزرگ نمایند تا که مؤفق شوند جوان صالح را به جامعه تقدیم نمایند. وصاحب یک خانواده خوشبخت وسرافرازی شوند. وبا این جوانان در راه رشد و انکشاف جامعه خویش سهیم باشند زیراکه خانواده از مهمترین عضو اجتماع محسوب می شوند.
