میتوان حرف خود راازاینجا شروع کردکه کودکان یااطفال خیابانی شاهدی از جنگهای پی در پی وخانمان سوز وطن ما یعنی افغانستان میباشد. بی مقدمه می رویم به سه دهه قبل. شاید هم بیشتر از سه دهه.. البته در آن دوران من نبودم. میتوانم با جراءت بگویم که شاید پدر ومادرم هم نبودند

.اما بارها صحبت ها وخاطرات آن دوران برایم بسیار جالب است : ساده زیستی آن زمان در خانوادها حکمفرما بود. میگویند احترام وعلاقه مندیشان با هم بیش از تصور بوده است

.

ولی نه مثل امروز که همه چیز دارد از بین می رود. مهمتر از همه زندگی های آن دوره اینقدر تجملی نبوده" ولی وای از امروز که برای ساده زیستی دوران گذشته همه افسوس می خورند" که آیا می شود آن دوران زیبا برگردد. در ضمن ومهمتر از همه اکثریت مردم وبخصوص زنان واطفال اصلا چیزی بنام تفنگ را نمیشناختند

.وبا صدا های نا هموارش هیچ آشنای نداشتند. وباز مهمتر از همه جنگی نبوده.وهمه در صلح وآرامش زندگی می کردند

.چی رسد به کشتن انسان ها وکودک آزاری بی سرپرستی آنها و بی سر نوشت شدن شان. واما آغاز جنگ در این کشور........وای از جنگ ... وای از جنگ و باز هم وای از جنگ....این میراث کثیف نمی دانم از چی دورانی به انسانها به ارث رسیده است

 

. آیا درست است که فرزندان آدم اولین درگیری وخون ریزی را انجام داده اند: اگر درست باشد پس وای بر فرزندان آدم " که از عمل بد وننگین آنها که هزاران سال می گذرد . تا حالا این میراث شوم در بین ما آدم ها باقی مانده است . حالا یک برسی کوتاه : جنگ سر جای خودش

: وهزاران مشکلی که بعد از آن بوجود می آید .می توانم با جرات بگویم که شاید .درمانی نداشته باشد... پس برمی گردیم به موضوع اصلی.... اطفال خیابانی. با اینها باید چکار کرد. وبرای آینده اینها چی می توان گفت : دنبال سواد که نمی روند.

در آغوش گرم خانواده رشد نمی کنند. پس ما در قبال اینها چی مسولیتی داریم . دولت در مقابل اینها چی جوابی دارد. پس به این نتیجه رسیدم .که این افراد مثل علفهای خودرو به وجود آمده اند. از میدان جنگ رشد ونمو کرده اند ودر آخر کارشان به جائی می رسد که یا....... ویا متاسفانه............پایان......