عنعنات مهمان نوازی و مهمان خانه
مهمان نوازی خصلت نیکو و پسندیده پیغمبران است؛ چنانکه حضرت رسول اکرم (ص) و قبل از ایشان حضرت ابراهیم (ع) مهمان نواز بودند.
مهمان نوازی از عنعنات قدیمی مردم ما نیز است. در گذشته ها در اکثر مناطق وطن ما مردم در پهلوی مساجد مهمانخانه های قومی داشتند. که در صفحات شمال وطن ما آن را قوش خانه در کابل و بعضی مناطق دیگر مهمان خانه، در کنر ها، لغمان و ننگرهار حجره و دبیره در جنوب و غرب کشور حجره می گفتند و این مهمان خانه ها، حجره ها و مساجد را در فصل زمستان با تاوه خانه و نغرب گرم می کردند. خانواده های ثروتمند مهمانخانه های شخصی هم داشتند.
مردم روستاها اکثراً چای صبح و نان شب را بخصوص در فصل زمستان در همین مهمانخانه های قومی با مهمان یک جا می خورند.مهمانه هرکسی می بود درصد مجلس می نشانند. یکی از جوانان آفتابه لگن آورده به دست مهمانان و دیگران آب می ریخت جوان دیگری دست پاک به دست مهمان می داد و دستر خوان هموار می کرد.
کاسه کاسه ها و غوری ها را آورده.اول نزد مهمان می گذاشتند و بعد به دیگران. مهمان هر کسی می بود و چند روزی که اقامت می کرد رایگان و با عزت تغذیه می شد.
