البسه ملی و سنتی

مردم ما از قدیم به پوشیدن لباس های پشمی،نخی،ابریشمی، پوستی و پاپوش های چرمی عادت داشته اند. و همۀ این لباس ها را خودشان تیار می کردند. پشم، پنبه و ابریشم را زنان و دختران می ریسیدند و بعد مردان در دستگاه های دستی یا کار گاه آن را می بافتند؛ مثل کار گاه  کرباس بافی،آلچه بافی، چکمن بافی و امثال آن که آن ها را به گونۀ لباس، پرده و فرش به کار برده . گاهی استفاده افزاری هم می نمودند.

لباس های که تاکنون نیز در وطن عزیز ما مستعمل اند قرار آتی است: چپن، جیلک، چمکن، گوپیچه، پیراهن و تنبان، دریشی، واسکت، پوستین، پوستینچه، چادری، چادر، پتو، پکول، کلاه قره قلی، کلاه های گلدوزی شده و امثال آن.

الف – چپن
چپن لباس مردم ولایت های شمال و شمال شرق کشور ماست دارای آستین، یخن زیبا، رویه،استر فراویز؛ دربین رویه و استر پنبه پر می کنند، تا بدن را گرم نگاه دارد.

ب- گوپیچه

چپن دامن کوتاه است و آن را پخته پر میکنند وبیشتر آن را چاپ اندازان می پوشند گوپیچه های بی پخته نازک هم میباشند.

ج-جیلک

جیلک، چپن بی پخته، سبک و لباس تجملی تابستانی و موسم گرماست مردم جیلک را به شانه می اندازند و آستین های آن را کمتر می پوشند. جیلک را از تکۀ نخی،سندی و بعضی وقت ابریشمی تیار میکنند چپن و جیلک ابریشمی از لحاظ نقش و رنگ به نام های اله چه، قناویز، غروای و چپن شاهی یاد می گردد.

ادامه دارد..........