اگر هیچ کشمکی نمیبود جهان چگونه جای میبود. مردم چگونه احساس میداشتند اگر هیچ خطری آنها را تهدید نمی کرد و ضرورت به دفاع از خود نمیبود. من رویای جهان را میبینم که هیچ ضرورت به ارتش و نیرویهای مسلح نباشد.
شوربختانه واقعیت ها و رویدادهای روزانه مرا به یاد فطرت طبیعی انسانها, جنگ و تلفات ملکی می اندازد و این واقعیت عینی که نمیتوانم تغیر دهم را برایم یادآوری میکند.
هزاران شهروند روزانه به جنگ فرستاده میشوند که تعداد شان هرگز برنمی گردند و تعداد هم که برمیگردند با خود زخم ها و اثرهای دارند که بیش از یک زخم جسمیست و هرگز زندگی شان به حالت اول برخواهد گشت.
این مقاله برای درستی جنگ نیست بلکه مقاله ایست درجهت بهبودی. هر روزه سربازان زیادی از افغانستان و یا دیگر نقاط جهان با آسیب های روحی و جسمی به خانواده خود میپیوندند که برای بقیه عمر شان باقی خواهد ماند. حکومت تلاش میکند که آنها را یاری برساند و برای شان مشوره, آموزش حرفه ای و فرصت های کاری فراهم کند.
اما چون تعداد کهنه سربازان ما زیاد و مشکلات شان هم فراوان و پیچیده است, تعداد زیاد شان بدون حمایت مالی, بیمه صحی و کمبود فرصت شغلی تنها میمانند. این حالت سبب سرخوردگی سربازان و دوری شان از حکومت میگردد.
آنها فکر میکنند که برای کشوری خدمت کرده اند که قدر خدمات و قربانی هایشان را نمیفهمد. زمانیکه این نا امیدی را به افسردگی که قبلا وجود داشته و اختلال ناشی از فشار آسیب های روحی گذشته علاوه میکنید به نتایج گیچ کننده ای میرسید. هر روزه 22 کهنه سرباز در ایالات متحده امریکا اقدام به خود کشی میکنند.
نه این اشتباه نوشتاری نیست و اگر این سازمانهای کمک رسان نمی بودن که فاصله بین حکومت و کهنه سربازان را کم کنند این رقم میتوانست بیشتر از این هم باشد. در زمینه کمک رسانی به کهنه سربازان به ویژه آنهاییکه ازمعیوبیت رنج میبرند سه سازمان کمک رسانی فعالیت میکنند.
