ادامه البسه ملی و سنتی
چمکن:
چمکن هم یک نوع چپن است.مگر تان (تکه) چمکن از پشم نرم گوسفندی به نام گدیک و از موی غژگا و که بسیار نرم است بافته می شود بهترین تان چکمن را در غاران بدخشان می بافند. در هزاره جات هم بافته می شود و آنرا برک می گویند که معروف ترین آن برک مالستان است.
قاقمه:
قاقمه هم مثل چمکن پشمی است؛ مگر تار آن باریک ریشه می شود و تکه اش نازک تر است پت ندارد و مانند جیلک سبک است در شغنان بدخشان هزاره جات و در اکثر مناطق دیگر وطن ما از پشم های نرم، جاکت (بنیان،کرتۀ کش) گردن پیچ (دستمال گردن) دست کش (دست بیله) جراب و کلاه های خوب می بافند، که خیلی شهرت دارد.
پتو:
پتو یا قدیفه لباسی است که آستین،یخن و پاچه ندارد. به طول حدود دو متر و عرض یک الی یک ونیم متر از تکۀ پشمی،نخی،یا سندی تهیه می شود پتو را در گذشته ها مردم مناطق گرمسیر جنوب و شرق کشور ما می پوشند؛ ولی امروزه در تمام افغانستان پوشیدن آن رواج یافته است. پتور را از تارهای سندی،نخی و ابریشمی گلدوزی زیبا می کنند. به خصوص زنان و دختران هنر مند کندهاری، پتو را با سبک و طرز عالی می دوزند.
پتو نوعی لباسی است که بیشتر از پشم ساخته می شود انواع معروف آن پتوی کابلی،پتوی هراتی کشمیری و پتوی استالفی می باشد. نخی کرباسی آن را کیش می گویند که در کوهدامن به خصوص استالف آماده می کنند و غالباً مورد استفادۀ اقشار فقیر جامعه و دهقان ها می باشد قدیفه که در کندهار آن را "دوپته" در ننگرهار "ثادر" ودر پکتیا "تاثر" می گویند برگ خامک دوزی تزیین می گردد.
