اگر چه خبر کشتارهای انتحاری بیشتر اوقات در جایگاه نخست خبری رسانه های افغانستان جای می گیرد اما کسی اهمیت نمیدهد که کی کشته شد؟کجا بود؟کی آن را کشت؟ وخبر آنها هاله سیاه سکوت را در شریان های جامعه افغانستان دمیده است . اگر از واقعیت قضیه و احترام به فامیل که غم دارم و ایجار رسانه های گروهی نگذریم باید بگوییم مدیران رسانه های محلی باید در این مواقع کم از کم با پخش پیام تسلیتی همدردی حس غم شریکی خود را ابراز دارند

 

.

اما متاسفانه آنچه از رفتار غیرمسولانه،غیر مسلکی از رسانه های دیده میشود همین رسانه ها که این خبر را با آب و تاب آنتن فرستادند به جای پیام تسلیت و نشان دادن شور اجتماعی و همدردی شان با مردم بلافاصله به نشر آهنگ های شاد درخواستی پرداختند. در این اوخیر کس به کس دیگر نه اعتماد،نه همدردی،نه دل سوزی،نمیگویم تعداد از افغانهای ما کشته شده یا خانه آن را آب برده

 

.هیچی از رسانه توجه ندارم خبر خود را میگویم وظیفه خود را انجام میدهند اما پس بسر آهنگ خود میایم چرا؟چرا؟چرا؟ اما این نخسین بار نیست که بی اعتنابی در مقابل مرگ عده ای از هموطن افغانی ما را در رسانه ها می بینیم. انگار این مضمون برایشان عادی شده است اما ما نباید فراموش کنیم که این مسله برای مردم عذادار معمولی نیست.این برخوارد رسانه های برای مردم نشان میدهد که آنها در سوگورای تماشا آهنگ خود می باشد. و به نظر می رسد که خیلی بی تفاوت هستم .به نظر من درست نیست باید کمی فهمیدتر کار کنم تا وجدان راحتی داشته باشند

 

.