این یک امر طبیعی است که کشور زراعت پیشه ای چون افغانستان با درنظر داشت عدم رشد صنعت متکی به زراعت و مالداری می باشد مالداری نیز در افغانستان به همان شکل ابتدایی بوده ، در دشت ها و دره ها رمه های از بز و گوسفند و شتر در آبادی ها پاده های از گاو و خر مشغول چرا هستند . ولی از آن شیوه که در کشور های دیگری برای تربیه گوشت و شیر استفاده میشود تا هنوز در افغانستان رایج نیست . با آنهم تا کنون گوشت از خارج افغانستان وارد نمیشود البته گذشته از مسایل خود کفایی در زمینه گوشت یک واقعیت دیگر هم در این کار نهفته است و آن اینکه مردم افغانستان مردم زراعت پیشه اند هر گاه شرایط تقاضا نکند میتوانند یک سال بدون گوشت هم صبر کنند.

مالداری به منظور تهیه گوشت ، شیر و روغن و پوست صورت میگیرد پوست قره قل که از گوسفند های قره قلی یادمدار افغانستان بدست میاید که یکی از اقلام مهم صادرات تجارت خارجی این کشور را در بازار اروپا و امریکا تشکیل میدهد .

از پشم بز ، گوسفند و شتر در خود افغانستان پارچه ابریشمی ، گلیم ، قالین ، شال و برگ می بافند که باز هم مقداری از این محصولات به خارج صادر میگردند مثل قالین و گلیم .

گاو برای شیر و گوشت و اسپ و خر برای سوار کاری و بار بری در سراسر افغانستان تربیت میشود . گذشته از مالداری مرغ داری هم به شکل ابتدایی خود رایج بوده و هر دهقان و غیر دهقان چه در شهر و چه در روستا تعدادی مرغ خانگی را برای گوشت و تخم تربیت میکنند و از مرغ داری مدرن و پیشرفته فقط در موسسات زراعتی دولت برای نمونه چند مرغ را تربیت میکنند که به مرغ های ماشینی معروف است .

آب شروب حیوانات همچون انسان ها از جوی ها ، نهر ها ، چاها ، چشمه ها و کول های که از آب باران پر میشوند تشکیل میگردد و این آب ها باعث هزاران امراض حیوانی و انسانی میگردد.

در افغانستان عقب نگهداشته شده آب آشامیدنی تصفیه شده خیلی کم است و فقط در شهر کابل و چند شهر دیگر آن هم بسیار به شکل ایتدایی که نمیتواند نیاز مبرم مردم را به آب برآورده سازد و جود دارد ممکن است در شهر کابل آب خوردنی از نل باشد ولی آبیکه ظروف و لباس را میشویند عموما از چاها و جوی ها است .

Writter: Marzia Saeed