نمیدانم از کجا شروع کنم... زمانی که در باره اش فکر می کنم تمام وجودم غرق عاطفه می شود. عاطفۀ که هیچگاه نمی توانم از خود جدا کنم. هر لحظه مرا قوت و توانمندی می بخشد. دستورات او است که مرا بسوی فردای بهتر سوق می دهد. بلی او کسی نیست جز مادر ما او را به این نام صدا می کنیم، اما او مقامش بالاتر از حرفهای است که به زبان می آوریم. هیچگاه نتوانستم سپاس محبت هایش را بجا آورم این سخنیست که هر لحظه به زبانم نقش می بنندد.

ای مادر ای فرشتۀ زمینی ای کسی که سلطان عاطفه هستی من تو را اسطورۀ زندگیم قرار دادم هرگز از عرصۀ محبت فراموشت نخواهم کرد. ای کسی که خوابهایت را بخاطرمان به فراموشی سپردی، شب ها بیدار ماندی تا ما بخوابیم، روزها رنج بردی تا ما گنج ببریم.

اما امروزه مادر فراموش شد، عشق و محبت مادری از بین رفته بیشتر مردم او را تنها به حیث یک زن خطاب می کنند. در حالیکه تمام زنان هم مادر هستند.

دیگر زبانم قاهر و قلمم ناتوان به توصیفش ماند. فقط آرزو می کنم تا وقتی هستم او هم باشد نه تنها در کنارم بلکه در قلبم. همانگونه که او مرا به دنیا آورد می خواهم من هم  دنیا را برایش بیآورم. در کودکی زمانیکه تنم زخمی می شد، اولین مداواهش مادرم بود زخم بر تن من بود اما دردش را او می کشید. او ما را بهتر از همه درک می کرد، ولی با هیچ سختی ترک ام نمی کرد. باز هم ستایشش می کنم. کسی که مرا سخن گفتن را آموزاند در پهلویش، راه رفتن را و در آخر زندگی کردن را...

باز هم مدیون زحماتش میشوم با او لحظات زندگیم رنگ و بوی خاصی به خود می گیرد.

روزی برایش گفتم ای مادر! تو که مقامت زیاد است پس چرا بهشت زیر پای توست؟ چرا در دستت نیست...؟

مادرم برایم گفت:  وقتی  به دنیا ات آوردم بهشت را گذاشتم زمین، زیر پایم تا تو را بدستم بگیرم.

آنگاه بود که دیگر نتوانستم در مقابلش از عشق و عاطفه سخن بگویم چرا که خودش دریای از مهر و محبت بود. کاش بتوانم در ساحلش پای گذاشته و به آرزوهایش دست پیدا کنم تا باشد هر آنچه از اولادش می خواهد نصیبش گردد. سپاس از اینکه تو را دارم ای مادر، ای عشق جاودانی همیشه مقامت بهشتی باد.

برای خواندن مطالب قبلی فلم انکس لیسه امیر علی شیر نوایی میتوانید پیوند زیر را دنبال نماید:

http://www.filmannex.com/AmirAliSherNawaie/blog_post  

نویسنده: محبوبه حیدریان