شناخته زمانه آنقدر سخت است که اصلا نمیتوان این را گفت آیا روزی موفق به شناختنش میشویم یا نه... چون به مانند معماء است آن هم معمائی که به یک جواب خاتمه پیدا نمیکند چون وقتی یک جوابش را پیدا میکنیم و درست فکر میکنیم که تمام شد، اما اینطور نیست تازه شروع شده است اگر چه خودش جواب بوده اما پشت همان جواب
جواب های دیگری هست
برای دانست گاهی آنقدر این زمانه بازی همرایمان انجام میدهد که حتی نمیتوانیم خود را بشناسیم که کی هستیم و چی کار میکنیم چون غرق در بازی هایی هستیم که زمانه برای مان به راه انداخته است و منتظر این هستیم که بالاخره چی میشود می بریم یا نه می بازیم...ا
زمان هم به همراه بازی های زمانه دارد میگذرد وحتما با گذشت زمان موفق به شناختش می شویم و شاید روزی هم فرا خواهد رسید که زمانه دیگر نتواند ما را بشناسد چون از بس با ما بازی کرده است با بازی هایش آشنا شدیم و دیگر در بازی هایش قدم نخواهیم گذاشت تا ما را آنقدر با بازی هایش سر درگم کند که حتی در آخر ندانیم از کدام راه آمده بودیم که بخواهیم از آن راه دوباره برگردیم
این زمانه دارد به مانند یک ثانیه گردی که دارد بطور مداوم برای گذشت زمان میگذرد ما را میگرداند و پس دوباره بجای اولی که بودیم میرساند دوباره از همان هیچی پس به دوباره به هیچی به دورانی که از ما اثری نبود از ما اثری را بجا نخواهد گذاشت
با این تفاوت که در آن زمان که نابودی ما بود نامی از ما یاد نمیشد و اما بعد از این نابودی از ما نامی یاد خواهد شد که فلانی بود و رفت و دیگر باز نخواهد امد
نویسنده : احمدی
