می نویسم از زبان خود و از دل خود آنچه مرا نگذاشته اند بنویسم تنها کسانی قادر هستند این مقاله را بخوانند که جنسی از افکار سفید باشند، طراوتی از باران نه از دل گرفته ابری و بغض کرده آسمان.
خدایا دلم تنگ است، آسمانم تاریک گلویم بغض کرده است ولی در مقابل بنده گانت می خندم آنان می گویند ای کاش ما هم مثل او می بودیم غم و غصه نمیداشتیم ولی جز خودم کسی نمیداند چقدر تنها هستم از باختن می ترسم از یخ زدن قلبم از یخ زدن احساسم از زندگی.
کسی اشکهای چشمانم را جز چشمانم نمی بیند همیشه وقتی گلوم بغض می کند جلوی آینه می ایستم و گریه می کنم و این آینه شد همدرد من، من دست های که اشکهای چشمانم را پاک می کند بیشتر از دست های که برای موفقیتم دست می زنند دوست دارم، چون تا حال شخص یک رنگی را ندیدم که همرایش راز دل کنم، صفحه زندگی من سفید است راز منرا او میداند. بعضی اوقات گریه در چشمانم طوفان غم دارد ولی نمی توانم اجازه خارج شدن به آنها را بدهم آنان نیز با صبر در گوشه چشمانم پنهان میشوند.
در دل شب می گویم خدایا از زمین و از باشنده گان زمین بیزارم آغوشت را بروی من باز می کنی؟ من بغض کرده ام برایم اجازه سخن نمیدهد ولی برای شنیدن سخنان کلام زیبای تو گوش های زیادی دارم میگوید مگر خدایت نیست که بغض کرده ای؟ میگویم میشود خدایا بیایم؟ بگوید جان دلم میشود بیای من بگویم با هزاران امید.
ما در این زندگی شکستیم و بجز بار پشیمانی چیز دیگری نبستیم حتا مرگ ندانست که ما در این زندگی بدنبال چی بودیم سرنوشت را سرگردان کردیم، زمان را پریشان کردیم.
زمانی دلم تنگ است به بالای سرم می نگرم و پنجره اشکهایم باز میشود به جستجوی خدا(ج) هستم ولی همین کافیست که او مرا می بیند. زمانی پنجره دنیا هم را باز می کنم جز سکوت چیز دیگری را نمی بینم و سکوتم در خود گریه دارد و گریه ام سکوت ندارد هر مهربانی که به دنیا کردم کسی مهربانی منرا ندانست چی دلیلی دارد این اهل زمین با خوبی من بیگانه هستند زمانی این همه سکوت را می بینم کبوتر دلم پرواز می کند بدون کدام سر و صدای و دلم میخواهد از روی بام پرواز کنم بروم و بروم از همه دور باشم ولی تا کجا نمی دانم.
برای خواند مطالب قبلی فلم انکس لیسه محجوبه هروی میتوانید پیوند زیر را دنبال نماید:
http://www.filmannex.com/MahjubaHerawiSchool/blog_post
ادامه دارد...
