برای شناخت دوست خوب از دوست بد،باید ملاک ومعیاری داشته باشیم تا بتوانیم به وسیله آن دوست های واقعی وخوب خود را از هم تشخیص داده ودر تقویت وتحکیم پیوند دوستی ومحبت با آنان اهتمام لازم را داشته باشیم شکی نیست که همه افراد برای دوستی ورفاقت صلاحیت ندارند وبا هر کسی نمی توان دوستی کرد ،زیرا دوستان معرف شخصیت وملاک شناسائی انسان هستند.در این
زمینه عقل بزرگ ترین وارزشمند ترین نعمت الهی است وبه همین سبب یکی از معیارهای تمایز هر انسان با فرد دیگر کمال عقل اوست آن چیزیکه مهم پنداشته شده است تربیت است که انسان به کدام گونه ای تربیت شده است وبه خصوص تربیت اجتماعی –اخلاقی رول اساسی را بازیگر زندگی انسان است پس به تربیت اجتماعی –اخلاقی انسانها باید به این نکته توجه جدی داشتکه آنها نیاز دارند مورد تحسین قرارگیرند وهرچه سن فرد بالا میرود این نیار بارز تر می شود بنار بر این باید افراد را به گونه ای تربیت کنیم که آنانی نیز ویژه گی های قابل تحسین دیگران را ببینند ونسبت به سبه آن واکنش مثبت نشان دهند.
یکی دیگر از معیار ها نشانه های دوست خوب شایسته وارزشمند،خیر خواه بودن اوست.دوستی باید بر مبنای صداقت وبه دور از تعارف وظاهر سازی صورت بگیرد ور جهت شعادت وپیشرفت خویشتن ودوست انجام شود.انسان عاقل ودوست خوب کسی است که به آنکه دوست خود را تحقیر کند،عیب های اورا به خودش نشان دهد تا او آنهارااز چهره بزداید.
انسان باید انتقادهای دوستان خود را تحفه ای ارزشمند تلقی نموده وآن را با آغوش باز بپذیرد.
