فلسفهء اخلاص

Posted on at


اخلاص در عمل یگانه وسیله نجات از شر شیطان می باشد، زیرا کسانیکه اعمال خویش را مخلصانه به خاطر رضای خداوند متعال (ج) انجام میدهند، در حقیقت برای خود یک وقایه قوی از دستبرد شیطان تهیه دیده اند، بر عکس کسانیکه با ریاکاری ها، اعمال خویش را لکه دار میسازدة راه تسلط شیطان را بر خود هموار نموده اند.
صاحب تفسیر نمونه مینویسد:اخلاص آن است که محرک انسان از هر گونه شایبه غیر الهی پاک باشد و میتواند نام آن را (توحید نیت) گذاشت یعنی در تمام برنامه ها تنها به خداوند متعال (ج) و رضای او اندیشیدن.
جالب توجه اینکه در شان نزول آیه فوق از پیامبر (ص) چنین نقل شده است که شخصی خدمتش آمد عرض کرد: یا رسول الله! من در راه خدا انقاق میکنم و صله رحم بحا می آورم و این اعمال را فقط به خاطر الله انجام می دهم، اما هنگامی که مردم از این اعمال من سخن می گویند و ستایش می کنند مسرور و خوشحال می شوم، این اعمال من چگونه است؟
حضرت محمد (ص) سکوت فرمود و سخنی نه گفت،تا اینکه آیه فوق نازل شد و به این سوال جواب داد:‌که تنها عملی مقبول درگاه خدا است که با اخلاص کامل همرا باشد.
بدون شک منظور از این روایت آن حالت سرور اختیاری نیست، بلکه حالتی است که انگیزه عمل انسان گردد و یا حکایت از عدم خلوص نیت کند.
عمل خالص تا آن حد در اسلام مورد اهمیت است که در حدیثی از حضرت محمد (ص) می خوانیم من: کسی که چهل روز اعمال خود را خالصانه انجام دهد الله (ج) چشمه های حکمت و دانش را از قلبش بر زبانش می گشاید.
هر گاه کسی عبادت مخلصانه میکند، زبانش مثل قلب پاکش مطابق احکام الهی در حرکت می شود هیچگاهی از زبانش سخنی خارج نمی گردد که سبب قهر و غضب الهی گردد و ما میدانیم که دروغ، غیبت، سخن چینی، مزاح های بیجا، موسیقی های مبتذل و سایر الفاظ نا جایز سبب غضب الله (ج) می شود.
دین مقدس اسلام تنها دین متلعق به فرد نه بلکه دین جامعه و جماعت است اغلب احکام دین به امور اجتماعی تعلق داشته و ارتباط انسانرا با جامعه تحکیم و تقویت می نماید حدود و بعضی از مجازات ها نیز برای نگهداشت امنیت جامعه بنیانگذاری شده است.
بعد از گفتن کلمه توحید که هدف آن توحید و یک پارچه ساختن تمامی ملت هاست هیچ مسلمانی حق ندارد که صرفاً برای خود دعا نماید، در نماز های پنچگانه امر الله (ج) است که ما برای خود نه بلکه تمامی مومنان دعا کنیم چنین می گویم: خدایا خاص ترا عبادت میکنیم.



About the author

160