"بر سنگ مزارم بنوسید که آشفته دلی خفته بودم. خلوت خاموش او زادۀ غم وزغمهای جهان گشته فراموش."

زمانی تولد شدم چشم به دیدن این دنیا باز کردم، که ای کاش نمی کردم. در یک خانوادۀ مذهبی و سخت ترین وقت و زمانهای های جنگ در کشور متولد شدم. تنها آوازی که به گوشم می رسید فقط صدای انفجار توپ و تفنگ ها بود. انفجارهایی که دارای انچنان صدای دل خراشی بود که هر روز یک صفحه ئ بدتر را در کتاب زندگی مان ورق می زد و به تصویر می کشید.

درس و کتاب زندگی ما در ان روزها درست مثل درسی بود که استاد از شاگرد تنبلی می پرسید و شاگرد با اشک می گفت: ببخشید گذشته استاد...

خانوادۀ ما سه نفری بود. من، پدرم و مادرم اوضاع هر روز خراب تر می شد، تمام اقوام ما به کشورهای همسایه مهاجرت کردند. اما ما بخاطرعشقی که به وطن داشتیم و بخاطر اسرارهای مادرم نرفتیم و ماندیم و زندگی کردیم.

وقتی که کمی بزرگتر شدم و دست چپ و راست خودم را فرق کردم وقتی که فهمیدم پای راستم کدام و پای چپم کدام است. آن وقت درست وقتی بود که پدرمان از ما جداشد. دولت آن زمان یک قانون وضع نموده بود، که از هر خانه باید یک مرد به جنگ می رفت چون تنها مرد خانوادۀ ما پدرم بود او مجبور شد که به جنگ برود. او مرا با مادر جانم تنها گذاشت و رفت روزی که پدرم از ما خدا حافظی می کرد، به من نگاهی کرد و گفت:

دخترم روزی خواهد رسید که تو نیز مانند پدرت بخاطر وطن به میدان بروی. پدرم رفت چون خورد بودم وآنقدر نمی فهمیدم که حرف پدرم چی معنا داشت، زیادی راجعبش فکر نمی کردم. مادرم کار می کرد و امید آمدن پدرم را همیشه در دل داشتم. بازیهای روزانه من شده بود سر و کار داشتم با تانک های سوخته و گوش دادن به صدای ضعیف پدران و مادرن بیچاره ای که فرزندان شان را از دست داده بودند. اینها حقیقی های تلخ زندگی هر افغان هست.

برای خواندن مطالب قبلی فلم انکس لیسه حوض کرباس میتوانید پیوند زیر را دنبال نماید:

http://www.filmannex.com/Hozakarbas-Herat/blog_post 

صدف سادات