"افغانستان دنیای بیچاره گان"
آیا واقعاً همینطوراست؟
آیا روزی خواهد آمد که دیگرزنان ومردان بیچاره یی در این مملکت وجود نداشته باشد (همه باخوشحالی زندگی کنند)؟
آیا صدای بیچاره گان را کسی خواهد شنید؟
اینها سوالاتی هستند که هرفرد باوجدان افغان ازخود میپرسد بلی! حالا بیایید به داستانی کوچک وواقعی گوش کنید :روزی در خانه نشسته بودم که صدای زنگ دروازه شد رفتم دررا باز کردم صدای ناله ای مادری به گوشم رسید که میگفت شوهرم در جنگ کشته شده وباپنج طفل بیسرپناه ماندم به من کمک کنید
بنظر شمامن میتوانستم که غم ودرد مادر بیچاره را که اینقدر رنج داشت واز زندگی شکایت میکرد رفع کنم نه واقعاً که نه چرا که اگر کمی توانسته باشم برایش دلداری داده وکمی کمک مالی برایش کنم
اما آیا آن کمک کافیست برای اینکه او در تمام زندگی خوشحال باشد وسر بلند زندگی کند آیا سرنوشت آن زن این است که همه عمرش را باخواری وذلت سپری کند چطور میتوانند کسانی که در مناصب بلند هستند به راحتی زندگی کنند
آیا دولت افغانستان چنین از فامیل های شهیدان خود محافظت میکنداینقسم که آنهارا در تنگنای ظلمت وبیچاره گی رها کند آیا به اینان کسی ضرر نخواهد رساند :وظیفه یک مادر چیست مگر وظیفه یک مادر این نیست که در خانه از اطفالش مراقبت کند ؟
اما این مادر بیچاره که شب وروز به پشت ب لغمه نانیرای اولادانش باشد چطور میتواند به خوبی از آنها محافظت کند :ویا اینکه او میتواند در خانه نشست از اطفالش مراقبت کند درحالیکه نان آور ندارند یاکه هردو کار رامیتواند درعین حال انجام دهد
بلی چقدر سخت است بیایید یکبار خودمان به جای آن مادر بیچاره قرار دهیم یابجای آن اطفال بیچاره که حالا باید مکتب میرفتند ودرس وتعلیم میآموختند حالا سرگردان در کوچه وخیابان هستند میبینید که حتی تصورش هم سخت است
این را وظیفه خود دانستم که صدای آن مادر بیچاره وتنها آن مادرنیست بلکه امروز افغانستان دنیای بیچاره گان شده را به گوش مسؤولین برسانم تاخدا کند که فامیل های شهیدان ودیگر مردم بیچاره راکمک کنند زندگی آرام وآسوده برایشان مهیا سازند
شاید هم آنقسم ثروتمندی وجود نداشته باشد که برای خودش سختی وبرای دیگران سهولت فراهم کنند پس باید خود دولت دراین راستا توجه بیشتر نموده وآنها را یاری کند
ودر آخر به امیدافغانستانی آرام وافرادی آسوده
