عید سعید فطر که هر سال بعد از یک ماه به روزه گرفتن ومهمانی خدا سپری کردن، فرا میرسد. به شادی و خوشحالی نخست در صبح روز اول یکجا ودسته جمعی همه بزرگان وجوانان در جماعت مساجد نماز عید را ادأ میکنند بعد به ملاقات و دیدن دوستان و اقوام خود به خانه های همدیگر میروند.
وبا لباسهای جدید روزها وعید زیبایی را سپری میکنند. اگر از همدیگر ناراحت ویا دلگیر باشند. با فرارسیدن این روزهای بزرگ دوباره دید وباز دید کرده و پریشانی ها را فراموش میکنند و همدیگر را به آغوش میگیرند. دوباره برادرانه آشتی میکنند وکینه ها وعداوت ها را از یاد میبرند.
در روزهای عید همۀ مردم بخاطریکه مهمان نوازی کنند از مهمانان خود هر آنچه که در توان داشته باشند را از خوراکی باب گرفته تا میوه تازه (سیب، انار، هندوانه، انگور، خیار، پرتقال، لیمو، کیوی، کیله...)، میوۀ خشک (بادام، چهارمغز، خسته، پسته، کشمش، فندوق، نخود...)، شیرینی جات و غیره را بروی سفره خویش میچینند.
خداوند دانا و فرزانه به همین دلایل خواسته که سال دو بار عید باشد عید سعید فطر و عید قربان که برای انسانهای واجد شرایط قربانی حیواناتی مثل: گاو، گوسفند، بز وشتر ضرور و فرض میباشد. در روزهای عید خانواده های که پسر نمزاد دارند به خانواده دخترلباس، کیف، کفش ودیگر وسایل عیدی میبرند. کودکان و نوجوانان از بزرگان عیدی میگیرند وهمگی برای دست بوس و عیدی کردن اول به خانۀ بزرگان قوم مثل مادر کلان وپدر کلان میروند، بعد به ملاقات دیگر اقوام. عید یک بهانۀ خوبی است که همگی همدیگر را از نزدیک میبینیم وروزهای رخصتی خوبی را با هم سپری میکنیم. دل های ما از دیدو بازدید همدیگر خوشحال میشود. واز حال اقوام ما که نسبتآ فقیر هستند از نزدیک آگاه میشویم وبرای مان بزرگترین اجر وثواب است که با رفتن مان به خانه شان دلهای شان را مسرور وشاد میکنیم.
