در اغازین روزهای این هفته و داخل مکتب حوض کرباس به هر طرف که می نگریدیم, چیزی جزء جنب و جوش عظیم دانش اموزانی که بعد از گذشت چندین ماه درس خواندن و زحمت کشیدن اساتید مهربان ایشان در یاد گیری علم و دانش, حال وارد صحنه ئ امتحان و تست و ارزیابی گردیده اند به چشم نمی خورد.
همگی صرف در حالتی بودند؛ غرق در درس خواندن, غرق در تلاش در یاد گیری هر چه بیشتر و غرق در اینکه تا نقص های گذشته ئ خویش و یا بهتر تنبلی های خویش را جبران نمایند.
انانیکه از اغازین روز های برنامه ئ تعلیمی مکتب خویش با همت و عزمی استوار وعلاقه ئ بسیار وارد مکتب گردیده اند و تمامی وقت و اوقات خویش را وقف درس و تعلیم نمودند؛ حال با دلی بزرگ و اعتمادی قوی بر نفس خویشتن وارد مکتب و صحنه ئ امتحان می گردند و بعد از سپری کردن ازمود ایشان با لبی سرشار از لبخند از صنف بیرون می گردند. اما هستند کسانی که این وقت و فرصت گرانبها را به بیهودگی و ضیاع گذشتانده اند؛ حال در هراس اند هرچه به این سو و ان سو می دوند حاصلی نیست و از صفحات کتاب و ان چه در ان هست حتی مثل رویایی هیچ به یاد و خاطر ندارند.

بلی! این هست؛ تفاوت یک انسان کوشا و واقعی که ارزش و بهای وقت و زندگی و فرصت های مساعد گردیده را می دانند و از این زندگی و مهلت حداکثر بهره را می برند. اما حال و با ختم این هفته این دوره و امتحانات به پایان رسیده است و مکتب از تمامی این تپش ها خالی گردیده است.

اما فقط این بانوان انکس هستند که در این روزهای رخصتی مکتب, در مکتب و دوره ئ اموزشی خویش حاضر هستند و برای ایشان رخصتی و بیکاری معنایی ندارد و نمی خواهند تا از هدف و خواسته ئ خویش اندکی هم دور بمانند. اینان بیشتر از هر کس ارزش وقت و زندگی و این فرصتی که برای ایشان مهیا گردیده است را می دانند و از تمام توان خویش در راستای رسیدن به بزرگ ترین هدف خویش می کوشند و می خواهند بهتر و بزرگتر از دیگران بنویسند. 

برای خواندن مطالب قبلی فلم انکس لیسه حوض کرباس میتوانید پیوند زیر را دنبال نماید:

http://www.filmannex.com/Hozakarbas-Herat/blog_post
فرشته احمدیان