شاید باور نکردنی باشد زمانی که ما در میان دو انتخاب قرار میگیریم که یکی از انها ما را به سوی خوشبختی ویکی دیگر ما را به سمت بدبختی سوق میدهد در حالیکه تصمیم گیرنده ما هستیم واین را خوب میدانیم که برگشتی در کار نیست ولی بازهم راه غلط را انتخاب میکنیم چون ما در این فکر هستیم که هر قدر راه اسان باشد همان قدر زندگی اسان تر میباشد اما هر قدر مشقت های زیادی را در یک راه متحمل شوی اگر اخرش یک زندگی باشد که دیوار یا ستون هایش به اساس عشق استوار باشد پس مطما باشید که ارزش این همه زحمت را دارد درست حتا اگر با کمی مشکلات مواجه شویم فرق نمیکند اما یاد مان باشد که ممکن تمام زندگی ما با اشتباهی که در این انتخاب میکنیم سپری شود انوقت است که ما مجبور میشویم که باری را به روی شانه های خود حمل کنیم که توان ان را نداریم خوب بهتر اینست  در اول انتخاب بدانیم  که چانس کامیابی در این راه چقدر است فقد یک اشتباه که تمام پل های پشت سر ما را تخریب میکند انوقت است که پشمانی...نه اصلا دردی را دوا نمکنید زندگی کردن با این اشتباه ناممکن است خوب  تنها راه نجات مرگ است چون این زندگی مانند یک سکوت تلخ سکوتی که سراسر وجود ما را در بر میگیرد حتا صدای از امواج دریا به گوش نمی رسد که قلب ما را لحظه ای ارام بسازد  یک سکوت مرگ افرین واشک های که با این سکوت همرا اند خوب دنیا برای اینها دیگر به پایان میرسد چون این طرح زندگی مثل پرنده بی بال  بودن است برای من این سوال است که در دنیا اگر تمام مردم جهان را بخواهیم از نظر خوش بودن از 100 فیصد امتیاز بدهیم خوب به نظر من15 فیصد انها شاید توانسته باشند خوشبختی واقعی را بدست اورند زیرا انها به انچه عقل میگفت عمل کردن  وقلب را فراموش کردن15 فیصد دیگر به گفته قلب عمل کردن وعقل را بکلی فراموش کردن انسان های که فکر میکنند اگر به گفته قلب گوش کنند موفقیت را بدست میاورند شایدی در کار نیست بلکه کاملا اشتباه میکنند سپردن خود در دست روزگار یعنی اینکه به انچه قلب میگوید گوش کنی اما موفقیت اذهان کسانی است که در انتخاب هم از قلب هم از عقل خود کار بگیرند از اینرو همین کسان هستند که 70 فیصد را به خود اختصاص داده اند این نظر من است شاید نظر شما کاملا متفاوت باشد ومطما باشید که نظر شما برای من کاملا قابل احترام است یک چیز دیگر اینکه  ما در این انتخاب تنها هستیم چون در اینجا هر کس به فکر خود است هر کس در زندگی این راه را میپیماید پس بهتر ایت که دیگران را مصروف زندگی خود نسازیم چون اگر اشتباه کردیم پس کسی نیست که به گردن بگیرد وحتا اگر بگیرد چه فاید زمانی که انتخاب شد دیگر برگشتی نیست امیدی هم به برگشت نیست مثل برگ درختی که بریزد دیگر متصل نمیشود این هم کاملا همان قسم است