همان گونه که میدانیم عبادت تنها راه و پل ارتباطی بین انسان وخالقش است، که می تواند انسان را به سعادت دنیا وآخرت نایل گرداند، وانسان را با آفریدگارش آشنا ساخته، رابطه اش را با او مستحکم تر سازد، تا آنجای که دوستی با او آنچنان قوی شود که هیچ ابر قدرتی  نتواند بین او وخالقش کوچکترین مانعی را ایجاد کند.در تعاریف ومعانی عبادت گفته می توانیم که عبادت، عبارت از همان خشوع وخضوع ونهایت فروتنی و شکستگی در برابر آفریدگارست، چنانچه خداوند هدف از آفرینش انسان راعبادت معرفی کرده ودر« آیه مبارکه از قرآن  کریم» چه زیبا می فرماید:

:

از آیه مبارکه فوق چنین بر داشت می شود که خداوند انسان را به وسیله عقل وشعورش، اشرف المخلوقات آفرید وبرایش افتخار جانشین بودنش را در روی زمین داد، وهدف از پیدایش را عبادت دانست ، واین نشانه محبت خداوند نسبت به بندگانش است، هر چند که خداوند متعال نیازی به عبادت بندگان خود ندارد، اما این بندهاست که نیازمند راه ارتباطی با خداست و نمی تواند لحظه یی بی او وبدون خواسته او سپری کند.

این تنها انسان نیست که عبادت الله متعال را می کند، بلکه میلیارد ها فرشته وموجودات عجیب الخلقه دیگر نیز وجود دارد که همیشه در حالت عبادت وپرستش ذات پاکش به سر می برند، وروح شان از این طریق شارج می شود.

اگر به زنده گی هر کدام از پیامبران الهی بنگریم، خواهیم دید که هر کدام به نوع خاص خود مصروف عبادت بودند وعبادت جزء از زندگی شان بود،

هر چند که پیامبران معصوم بودند، اما با وجود آن هم لازم می دانستند ودوست داشتند که ارتباط خود را با معبود شان مستحکم تر

سازند وبنده شاکر او باشند.بهترین الگو رامیتوانیم از زندگی پیامبر اکرم (ص) داشته باشیم چنانچه

درحدیثی از«عایشه رضی الله عنها روایت است که پیامبر اکرم صلی الله علیه وسلم در شب چنان نماز را بر پا می داشتند که پاهایشان متورم می شد، برای ایشان گفتم که ای رسول خدا چرا این کار می کنید در حالی که الله سبحان

گناهان گذشته وآینده تان را آمرزیده است، فرمودند: آیا دوست

نداری که من بنده شکر گذار الله تعالی باشم«

 

 با وجود آنکه اشتیاق ومیل زیادی در راستای عبادت ودعوت و تبلغ اسلام داشتند، باز هم ترس وخشیت خداوند را در دل داشته وهمواره آمرزش می طلبیدند، ومی فرمودند: «از ابو هریره رضی الله عنه روایت است که گفت: شنیدم رسول خدا (ص) می فرمودند: سوگند به خداوند که من در روز بیشتر از هفتاد باراز خداوند آمرزش می خواهم وبه بار گاهش توبه می کنم »احادیث فوق الذکر برای ما این را می رساند که باید در هر موقعیتی که قرار داریم ترس وبیم آن را در دل های مانداشته باشیم، حتا در تنهایی وخفا زیرا او عالم الغیب وبر همه اعمال مان آگاه است.

 وزمانی انسان می تواند این احساس را در وجودش بپروراند که، هر آنچه را که خداوند (ج) بصورت امرو نهی و حلال وحرام به وسیله پیامبران و کتاب آسمانی اش به ابلاغ رسانده و دستور داده است، از روی تفکر واندیشه، واز روی ایمان و اعتقادی که دارد، نسبت به آن پایبندی داشته باشد، این التزام و پایبندی از دلی بر می خیزد که آن دل سر شار از عشق ومحبت خداوند  به سبب این که او خالقش است و او را از نیستی به هستی مبدل کرده، برایش مقام وعزت برسایر  مخلوقات حتی فرشته گان اعطا نموده وتمام امکانات زنده بودن را در زمین مهیا ساخته است، این جاست که بنده هر لحظه خود را مدیون نعمات والطاف پروردگارش می داند و می خواهد که با انجام اعمالی بتواند اندکی از نعماتش را را شکر گذاری کند،هرچند که اگر تمام عمر مان را هم وقف عبادات وبندگی اش بکنیم باز هم نمی توانیم شکر کوچک ترین نعمتش را بجای آوریم،اما میتوانیم علاوه از عباداتی که پنج رکن اسلام تشکیل می دهد، با انجام اعمال نیکوی دیگرنیزهم خدا وهم بنده اش را راضی بگردانیم از جمله می توانیم اشاره کوتاهی به روزی حلال و کمک به فقرا ونیاز مندان داشته باشیم، زحمت کشیدن در راه مشروع و پیدا نمودن روزی حلال و گوارا برای تأمین نفقه خانواده نیز عبادت محسوب می شود زیرا وی ترس خدارا در دل داشته و اجازه نمی دهد که خود و فرزندانو اهل عیالش از حرام تغذیه کند، و روزی حرام را به مانند آتشی می داند که در شکمش افروخته است، پیامبر اکرم (ص) می فرمایند: « هر بدنی که از حرام رشد کند، آتش جهنم برایش سزاوارتر است

عمل خیر دیگری که در ردیف بهترین عبادات به حساب می آید، کمک به نیاز مندان وفقرا است.

 نیاز مندانی که لحظه لحظه زندگی شان با مشقت وسختی سپری شده ویک تکه نان خوشک راهم با رنج و زحمت زیاد برای خود وفامیل خود فراهم می کنند، چه برسد به این که دیگر ضروریات حتا بیماری شان را علاج نمایند، و تو ای بنده ثروت مندی که می خواهی با انجام عبادات به خدا نزدیک شوی عبادت بسیا رآسان است وتو می توانی با دستگیری به این خانواده نیاز مند راه هزار شب را بپیمای وبه خدایت نزدیک شوی. در یک حدیث قدسی از پیامبر اکرم (ص) روایت است که « خداوند در روز قیامت به بنده اش میگوید:ای فرزند آدم! من مریض بودم چرا به عیادتم نیامدی... من گرسنه بودم چرا به من غذا ندادی... من تشنه بودم چرا به من آب ندادی. بنده عرض می کند که خدایا! تو چگونه مریض، گرسنه و تشنه بودی؟ تو که پروردگار جهانی؟ خداوند می فرماید: آیا ندانستی که بندۀ من مریض بود... گرسنه بود... تشنه بود... آیا ندانستی که اگر به عیادت او می رفتی مرا نزد او می یافتی؟ او از تو غذا وآب خواست، تو ندادی، آیا ندانستی که اگر به او غذا وآب می دادی عوضش را نزد من می یافتی» این گونه است که خداوند بنده اش را در آخرت مورد سرزنش و باز پرس قرار می دهد، چی می شود اگر شخصی که خداوند از فضل کرمش او را بی نیاز ساخته است، وسیله کمک به دیگران شود و بجای اسراف وزیاده خرجی فقیرو مستمندی را یاری رسانده وبجای غم اندوه و درد گرسنه گی، لبخندی را بر چهره کودکانش جایگزین کند. چنانچه در حدیثی پیامبر اکرم (ص) می فرمایند: « از ما نیست کسی که خود سیر بخورد وهمسایه اش در کنار وی گرسنه باشد » پس بیایم باترک زکات وصدقه ازکسانی نباشیم که پیامبر مان فرمودند، زیرا زندگی دور از سایه اسلام وآموزه های خدا و  پیامبر او تباهی را به تباهی وگمراهی را به دنبال دارد