پدرومادر!
دو فرشته یی که نیستی ام را به هستی وجود رساندند،مرا پروراندند،در آغوش پر مهر خود گرفتند،سوختند و خودشان را برای من ساختند،از فرزندشان برای خود دنیایی ساختند و او را به نحو احسن تربیت دادند.
پدرم!!!
آنکه غم اش را پوشاند تا مانع شادی ام نگردد و کوشید تا غنچه لبخندم را تازه نگهدارد،کوشید تا به کمال برسم،خدا را بشناسم و راه نیکوکاران را پیش گیرم.
اودست هایش را سایه بانم ساخت و مرا در پرتو مهرش گرفت تا هیچ موج غمی مرا در خود نکشد.
او محکم بود وقتی به او تکیه میزدم احساس غرور درمن جاری میشد،اکنون هم با اینکه وجودش میلرزد ولی وقتی به او تکیه میکنم همان حس را در خود میابم،همان حس غرور که مرا ازتنهایی میرهاند و به من اعتماد بنفس میدهد.
مادرم!!!
آنکه گریه اش را برای خنده من پنهان کرد،از وجودش برای وجودم مایه گذاشت،با کمالش مرا پروراند،به من ظرافت های خودش را آموخت،خودش کوتاه شد تا من بلند شوم،او خم خورد تا من استوارشوم.قلب او حتی لحظه یی هم از محبت کردن درنگ نکرد هنوز هم قلب او جوان است مانند همان روز اول به من مهر می ورزد.امروز هم برایم دعا میکند و آرزویش خیر و خوبی من است شاید لطف خدا و دعای اوست که راه مرا روشن میسازد.
وقتی به خطوط چین خورده صورتش مینگرم بهتر درک میکنم که داشتن من به چه قیمتی برایش تمام شده،چگونه شادابی و جوانی خود را به پای من گذاشته!
چگونه دستهایش به پای من پیر شده!!!
به راستی که بهشت سزاوار تو بودست!!!
آن دو به من ایمان داری را آموختند،راه و رسم دنیاداری را.ایمانم را برایم هدیه کردند.انسانیت را آن دو به من آموختند.با تمام وجود برتری ام را میخواستند.
آن دو همیشه کنارم بودند،گاهی هم صحبتم،گاهی هم بازی ام و گاهی تکیه گاهم.
امروز آن دو پیر شدند ولی من جوان شده ام.
امروز وقت جبران فرا رسیده،جبران زحمات آن دوگران مایه،گرچه جبران آن همه رنج، آن همه عشق،آن همه نیکی و مهربانی وفدا کاری از عهده مثل منی خارج است اما تا نهایت توان باید کوشید تا شاید گوشه یی از زحمات آنان را جبران کرد.
امروز فقط می خواهم آن دو از من خرسند باشند تا فردا نزد خدا خجل نباشم.
م
