ایمان آوردن به کتب الهی آن است که با دل یقین حاصل نمایی و با زبان اقرار کنی که همه کتاب های آسمانی,کلام رب العالمین اند,چهار کتاب از همه آنها مشهور ترند,تورات بر حضرت موسی,انجیل بر حضرت عیسی,زبور بر حضرت داوود,و فرقان بر حضرت محمد(ص) نازل شد.
تورات و زبور به زبان عبری و انجیل به زبان سریانی و قرآن به زبان عربی است که حقیقت کلام رب العالمین غیر از این سه زبان (عبرانی,سریانی و عربی)است و لکن به مقتضای فهم انسان بر پیامبران به این زبانها نازل شدند.
بعضی از مفسرین و مورخین تعداد کتاب های آسمانی را یکصدوچهار کتاب دکر کردند و برخی دیگر یکصدوچهارده کتاب.با نزول قرآن کتابهای دیگر منسوخ گردید.
مقام حافظ قرآن:در حدیثی می آید,پدر و مادر قاری قرآن روز قیامت تاجهای نورانی بر سر دارند و آنها را بر اسبهای بهشتی سوار کرده و ملائکه آنها را احاطه میکنند و بسوی جنت روانه میشوند,آری وقتی درجه والدین قاری قرآن این باشد,درجه خود قاری قرآن قابل تصور نیست.
آداب تلاوت قرآن:اینکه قاری قرآن باید با وضو و طهارت باشد در روایتی آماده است که مس قرآن,بدون وضو حرام است.
آنکه قاری قرآن به هنگام تلاوت,قرآن را به دست راست بگیرد.
اینکه قرآن را همیشه بالاتر از زانو خود قرار دهد
در حین تلاوت قرآن سخن نگوید
وقتی که در حین تلاوت کاری پیش آمد قرآن را ببندد و در جعبه بگذارد
چون به آبت رحمت رسید توقف کرده از خدا طلب رحمت کند,کقتی به آیت عذاب می رسد به خداوند پناه ببرد.
قران دوای هر بیماری و شفا و رحمت برای قلب های بیمار است در باب تلاوت قرآن(امام نوری)گفته است:که مستحب است چون قرآن را برای تلاوت کننده می آورد از جا برخیزد.
