صفات بدنی پیامبر
صورت و روی پیامبر از همه زیباتر بود. توصیف کنندگان، جز به ماه شب چهارده انرا تشبیه نکرده اند. رنگش سفید امیخته به قرمز و چشمانش گشاد و حدقه ان بسیار سیاه و کحلی بود، بدون انکه کحل را بکار برد. مژگانش بلند، ابروهایش باریک و کشیده که تا اخر چشمانش امتداد داشت. پیشانیش گشاد بینیش راست، دهانش واسع، لبهایش از همه زیباتر بود، میان دندانهایش فاصله داشت و گونه هایش صاف بود. گردنش از همه زیباتر بود. نه بلند نه کوتاه. دارای سینه پهن و دستها و پاهای بزرگ.
قدش نه بسیار بلند و نه کوتاه، شکمش صاف بود و برامدگی نداشت. نه چاق بود و نه لاغر، میان شانه هایش گشاد، مهر نبوت که خال برجسته سیاه مایل به زرد بود و تارهای مو پشت سرهم اطرافش را گرفته بودند، میان دو شانه اش قرار داشت که بیشتر متمایل به طرف راست بود.
موهای سرش نه مجعد(فر) و نه مرسل (صاف) بود، بلکه درببن این دو حالت قرار داشت که بلندی انها به وسط گوشهایش یا قسمت نرم انها میرسید. به هنگام راه رفتن گامهایش محکم بود، گویی که از بالایی به پایین می اید. هرگاه متوجه کسی میشد و به او روی می اورد با تمام بدن به او توجه مینمود. صدایش زیبا و دلنشین بود و در اندوه فکر طولانی به سر میبرد، به سکوت ادامه میداد، بدون نیاز سخن نمیگفت، سخنان خود را بنام خدا شروع می کرد و با نام او به اخر میرساند
. نعمتها را بزرگ میدانست هرچند کوچک هم میبود. هیچ نعمتی را ذم نمیکرد. هرگاه خشمگین میشد، روی برمیگرداند، وقتی که خوشحال بود پلکهایش برهم می نهاد. و بزرگترین خنده اش تبسم و لبخند بود. کسی که بار اول او را میدید از هیبتش میترسید، کسی که با او ارتباط داشت و او را میشناخت، دوستش میداشت.
یکی از توصیف کنندگان پیامبر میگوید: نه قبل از او و نه بعد از او، نظیرش را ندیده ام. عطر را دوست میداشت و به هنگام ملاقات با فرشتگان و نشستن با مسلمانان انرا بسیار به کار میبرد. به همین علت از خوردن پیاز و سیر دوری میکرد. و سیر را به اسم گیاه (خبیث) نام میبرد.
