یک دختر جوان که تازه از مکتب فارغ شده بود و آمدگی رفتن به پوهنتون را میگرفت اسیر نامزدی شد
دختر 19 ساله یی که آرزوهای زیادی در سر داشت و برای رسیدن به آرزوهایش کوشش فراوان میکرد ناگهان در دام اشخاص بیسواد و تعصبی افتاد .

وی یک دختر خیلی شجاع و دلیر بود دختری بود که میخواست دریا شود دختری که چشمش به سوی کوه های بلند بود
او آرزو داشت تجارت پیشه شود و میخواست در آینده داخل سیاست افغانستان شود .
اما با این که اعتماد به نفس زیاد داشت هرگز فکر شکست را نمیکرد ،
تا اینکه یک روز خیلی دلگیر بود و فکر میکرد اگر نامزد شود بهتر میتواند زندگی کند و زودتر به آرزوهایش برسد .
و در این اثناء یک پسر غریبه به خواستگاریش آمد و مادر پسر در وقت خواستگاری برایش از تعصب فامیل خود در مقابل سواد چیزی نگفت ،

و دختر برای اینکه پسر دوستش داشت قبول کرد و نامزد شد ولی بیخبر ازینکه آرزوهایش را برباد داده است .
بعد از نکاح محرمیت زمانی که برای اولین بار پسر را دید فهمید که خط سرنوشت اش تغیر کرده است
او دیگر نمیتواند درس بخواند دیگر نمیتواند آزاد بال و پر بزند او اسیر شده است ، اسیر یک نامزدی
با این وجود هنوز هم فکر میکرد موفق میشود و یک روز پس آزاد میشود
از بین رفتن آرزوهایش هر لحظه آزارش میدهد ،
تنها چیزی که او در زمان مجردی میگفت این بود:
زن باید مستقل باشد و دستش به جیب شوهر نباشد زیرا اگر روزی تنها ماند برای بدست آوردن نفقه محتاج کسی نباشد.
ولی حالا همان دختر خودش باید زن خانه باشد و دست اش همیشه به جیب شوهر باشد.
او یک پرنده آزاد بود ولی ناگهان در دام افتاد ، دامی که تنها صیاد میتواند آزادش کند .

اما چرا این صیاد با وجودی که عاشق این پرنده است آزادش نمیکند ؟
این تعصب بعضی فامیل ها از سواد و پوهنتون رفتن زن ها چی وقت پایان میابد ؟
.در چوکات مقررات دین مقدس اسلام یک زن میتواند سواد بیاموزد و کار کند
اما چرا این مردم از رفتن زن به پوهنتون و مکتب ممانعت میکنند؟
چی وقت این مشکلات معارف پایان پیدا میکند ؟
من به این نتیجه رسیدم که تنها وزارت معارف افغانستان میتواند به این پدیده شوم علیه سواد زنان پایان بدهد .
وزارت معارف اگر یک پلان کاری خوب تهیه کند و علیه اشخاصی که زنان و دختران را از رفتن به مدارس سواد محروم میکنند برخورد قانونی انجام بدهد
این مشکل تا حدی حل میشود
من امیدوار هستم که این مشکل زنان به زودی حل شود و دختران ما هم بتوانند به آرزوهای خود برسند.
و از وزارت معارف خواهشمند هستم که به این مشکل توجه جدی تری کنند تا باشد اندکی این مشکل کم شود

 

 

نویسنده: اسراء امید