این سوالی است که مردم از زمانی های بسیار گذشته برای پیدا کردن جوابش سر گردان مانده ان
سعادت کجاست ؟
انسان ها مراحل زیاد و راه های زیادی را برای بدست آوردن سعادت کلی و واقعی طی کرده ان اما هرگز چیزی که به تنهایی سعادت آفرین باشد پیدا نکرده اند بعضی این طور فکر می کنند که سعادت در ماریات و ثروتمندی است اما اگر با چشم باز نظری به زنده گی فامیل های که از لحاظ ماریات هیچ مشکلی ندارند بیندازیم متوجه می شویم که آنها در پهلوی این همه آسوده گی بازهم برای بدست آوردن سعادت در دنبال راه دیگری می باشند
وعهد فکر می کنند فرزند وزت یا ررکل خانواده سعادت است اما هرگز چنین نمی باشد درست است که فرزندان زیردات و شیرینی زنده گی هستن اما در کل نمی توانند مایه سعادت باشن چون بدی ها در کنار خود پرورش داده اند فرزندانی وجود دارن که سعادت خانواده خود را به خاک یکسان کرده و برای پدر ومادر سعادت را به معنی کرده ان
خلاصه انیکه هر کس بنابر تعبیرش از فکر سعادت راه های مختلف را مایه سعادت می داند یعنی انیکه می گویند در ذهن خود که اگر ما فلان چیز را در زندگی خود می داشتیم سعادت از آن ما بود ولی این ها همه خرافات فکری است چون سعادت اصلی نه در ماریات نه در فرزندان و نه در هیچ چیز دیگر به جز ایمان راسخ و یک نواخت است سعادت یک پدیده درونی و معنوی است که کس نه می تواند
آنرا از ما بگیرید ونه هم می تواند برای ما هدیه کند تنها عامل سعادت در زنده گی خود خودمان هستیم چون هدف اصلی سعادت و معنی اصلی سعادت ایمان است در این جا مقصد از سعادت ایمان ومقصد از ایمان عبادت از صفای دل راحتی وجدان قلب پاک دوری از کینه غیب وغیره می باشد
پس بیاید و تنها خودمان عامل سعادت زنده گی مان باشیم تمام خرافات را از بین برد و با داشتن ایمان پاک زنده گی پر اند رونق سعادت خوشبختی آرامی را برای خود میهیاکنیم ایمان روشنی و خوشبختی را برای یک فرد رقم می زند ایمان چنان سعادتی است که نه خلاصی شدنی ونه هماز یاد رفتن است خلاصه سعادت اصلی زنده گی تان ایمان تان می باشد نه چیز دیگری
