عکاسی هنریست که خیلی ها به آن علاقه دارند. چرا که عکاسی هنریست که از خاطرات نشانه براداری می کند، چرا که عکس ها دفتر های خاطرات دیروز و یاد های امروز هستند و عکاسی هنریست که نقاشی می کند ،خاطرات را تا درآینده گان نشانه ای باشد. عکاس ها معمولا اشخاصی احساساتی هستندو همچنان خوش سلیقه و رویایی ،که عکس ها را برای خود رویایی می سازند و با عکس ها زنده گی می کنند.
عکاس ها برای یک عکس زحمتی بی شمار می کشند، چرا که بعد از گرفتن عکس آنها را به فراموشی نمی سپارند، بلکه با عکس ها آشنا یی را شروع می کند و برای این که یک عکس را بروی صفحه سفید به نمایش گذارند. زحمت بی شماری را می کشند. چرا که بعد از انعکاس عکس بروی یک نوار مراحل مختلفی را طی می نماید تا یک عکس واقعی می گردد و بعد در آلبوم های عکس های فردای مان قرار می گیرند و خاطراتی می شوند برای آینده و لذت این خاطرات لبخند های را به خاطر می آورند ،چه زیباست چنین احساسی را تجربه کردن .
عکاس ها به هنر خود افتخار نه بلکه با این هنر بازی می کنند و زنده گی آن ها هنراست. آن ها با هنر بیدار و با هنر زنده گی می کنند .شاید عکاسی هنر چشم گیری نباشد اما کسی قدر زر را می شناسد که زرگر باشد. پس برای این که احساس یک عکاس را در کنی باید عکاس شوید و لذت واقعی را در هر زمان احساس خواهی کرد پس بهتر است که دانسته شود، که هنر ها چه مفهومی را افاده می کند و به گونه ای دیگر عکاسی هنر نه زنده گی است ،چرا که عکاس ها نقاش های ماهر هستند که صحنه را با همان طبیعت های دلپسندشان نقاشی می کنند .