هرگاه از اثبات وحدت در ذات و صفات وافعال به این یتیجه رسیدیم که تنها در جهان یک ذات است که پیداکننده همه ممکنات است و تمام اشیا اگرفعل وصفات آن است .
ودراین امور هیچ قدرت وسلطه دیگری که همسری وبرابری با آن بتوانند ممکن نیست .
پس سزاوار تعظیم و پرستش غیرازآن ذاتیکه مبدا هر فیض وگیرنده هر خیراست.
دیگری نمیباشد کسانیکه به غیرآن ذات واحد ویگانه  به دیگری سرعبادت وبنده گی  رامیگذارند ویا مقام عبادت وپرستش رابه آن قایل میشوند.      
ایشان ازدایره مخلوقیت بیرون رفته اند .آیا دربرابرذاتیکه زمینرا بساط وقرارگاه عالم بشرطوری آفرید که امورزندگی رادرآن خلق کرده.
وازطرف دیگربهترین نمایشگاه علم که درآن گمان قدرت ،بزرگی،یگانگی وحکمت خویش را درآن منکشف ساخته از قبیل کوها دریاها معادن وجواهرواسرار بسیاری است ذاتیکه بشرناسپاس رابه تاج خلافت وحکمرانی زمین مشرف ساخته وذاتیکه عالم انسان رادر تاریکی ها ومشکلات توسط نجوم نجات داده است.
آیا همچنین ذات تواناوحکیمی عقل سلیم میتواند دیگری رادرمقام عبادت وپرستش شریک نماید.
اگر ساعتی درنعمت های خداوند(ج)تفکر کنیم ولحظه ای عقل درقدرت وتوانایی   
کامله آن ودرمعبودهای باطله وبتهای بی شعورکه دفع ضرروجلب منفعت رابه خودکرده نمیتوانندواضع وروشن میشود.که به همرای دین ذات پاک و توانا ومنشا خیرورحمت عام دیگری لایق سزاوار پرستش نیست مشرکین که به تعظیم غیرخدای پاک و پرستش واستعانت متجاوزه ازشرعیت مینمایند .از راهی صورت گرفته که به گمراهی وتجاوز از حق توحید مبتلا شوده اند وفکر خود را در کار وبارجهان وصفت های خداوند ج باریک نکرده اند علاوتا کدام حجت وبرهان آورده واقامه کرده نتوانستند اند.