فیلم کهن یادگار سرزمین ازر
این فیلم را نه باید به چشم یک فیلم ببینیم . فیلم را می توان در زمره فیلم های پژوهشی ایینی قرار بدهیم . فیلمی سراسر از اطلاعات خام و ناپخته که بیننده را گیج می کند . فیلم سعی کرده است که ما را به سفری در دل تاریخ ببرد اما ما در دل تاریخ سفر نمی کنیم و در لبه تاریخی مجهول سرگردان می مانیم که نه راه به گذشته می رود و نه راه به اینده . فیلم به سه تیکه مختلف تقسیم می شود .
۱ـ بازیگران بین بازی کردن و مدل شدن مانده اند و مانند مانکن های پر زرق و برق پشت ویترین می مانند که نه روح دارند و نه حسی فقط می خواهند دل بیننده را بربایند و کالایی بفروشند .
۲ـ کادر های ثابت و فیلم برداری تنبل که بیننده را به جزییات نمی برد و ما به عنوان بینندگانی از دور شاهد تصاویری ثابت و لاکپشتی هستیم
۳ـ کارگردانی سردرگم بین سینما و تاتر . کارگردان نه از قدرت تاتر استفاده می کند و نه از تکنیک های سینمایی که دل بیننده را بربایند .
و چهارم دمبوره ای اضافی که در کل فیلم می خواهد نقش یک قرص روان گردان را بازی کند تا بیننده بعد از به هوش امدن هیچ چیزی را به یاد نیاورد .
فیلم دچار یک نوع سرگردانی مفرد شده است . یک نوع ذهن دوم یا سوم که در پایان انگشت به طرف بیننده می گیرد و می گوید این فیلم را من ساخته ام نه شما و یا نه تو .
فیلم در مورد ایین های نمایشی جامعه هزاره بود اما ما شاهد هیچ نوع ایین نمایشی نبودیم و نیستیم . فیلمی تحقیقی و جامعه شناسانه که چند نفر روی ان کار می کرده است . جامعه شناسی بی جامعه و تاتریست و سینماگری بدون ابزار . شاید این موضوع به صورت مستند اگر ساخته می شد می توانست یک شاهکار اطلاعاتی برای ما باشد .
از اغاز تا پایان فیلم بیننده زجر می کشد تا چیزی جدید را کشف کند . ایده هایی که فقط در ذهن کارگردان باقی مانده است و هیچ وقت به تصویر تبدل نشده است .
این فیلم را باید فراموش کرد و دوباره در سر میز مونتاژ نشست و از دل سرگردانی های کارگردان سرنخ هایی را پیدا کرد و بهم وصل نمود.
متاسفانه نتوانستم برای نقد منتظر بمانم و نظر های دو منتقد گرامی را بشنوم .
سمیع عطایی را از قدیم می شناسم و سابقه کار را با هم داریم . قدرتی که سمیع دارد و خود از ان اگاه نیست و یا شاید نخواسته و نمی خواهد از ان استفاده کند . شاید دیر شود و سمیع نتواند ان قدرت درونی خود را کشف و شکوفا کند . سمیع ریسک بزرگی کرده است و کار قابل توجهی را ساخته . اما سمیع به فکر مخاطبان گوناگون نبوده و فقط مخاطب با نژاد و قومیت که فیلم در باره انها ساخته شده است را می تواند جذب کند ان هم شاید ... 
