از مظاهر فرهنگی ارزنده کشور ما کار برد صنعت و هنر منیاتوری در ساختمان هاست. هنر نقاشی یا منیاتوری از دیر باز در وطن ما رواج داشته و روزگاری در این سر زمین مدارج کمال خویش را پیموده بود.
البته اوج کمال این هنر و سایر هنر های ظریف در دوره تیموریان هرات بر همه گان آشکار است.
منیاتوری در دوره معاصر
در دوره معاصر نیز یکی از جولانگاه های این هنر ساختمان های عمومی همچون مساجد مدارس و تالار های گرد همایی و سخنرانی است که کم و بیش در این مواضع به کار رفته است.
این هنر گاهی با کاشی کاری و گاهی با رنگ بر روی دیوار ها، سقف ها، تابلو ها و کتاب ها انجام شده به چشم مس خورد.
استاد کماالدین بهزاد استاد بی نظیر مدرسه منیاتوری در سرزمین ماست که در هنر نقاشی مکتب هرات شهرت جهانی داشته است.
از معاصران این هنر استاد محمد سعید مشعل غوری هروی پیشتاز این میدان بود. او شاگردان زیادی را آموزش داده و تربیه کرده ایت که هم اکنون روش و شیوه هنر او را تعقیب می کنند.
منیاتور های قلمی انجام شده در سالون با شکوه مقر ولایت هرات و برخی منیاتوری های کاشی شده در مسجد جامع بزرگ شهر هرات از آثار ارزشمند اوست. استاد مشعل که شاعر هم بود خود را احیاگر مکتب بهزاد دانسته در ضمن سرودن بیتی می گوید:
اگر از دهر نا شادم ولی زین ره بسی شادم
که من احیا گر رسم نگارستـــــــــان بهزادم
جلوه های از هنر منیاتوری سر زمین ما
هنر منیاتوری در بنا های عمومی وطن ما مانند مسجد جامع بزرگ هرات، روضه شاه ولایت مآب در شهر مزار شریف و سایر ولایت ها به گونۀ چشمگیر طور کاشی شده وجود دارد که بیشتر این آثار گرانبها از سابقه تاریخی زیاد بر خوردار هستند. به همینگونه نقاشی های قلمی در اکثر جای ها مثل خانه زرنگار در جوار مرقد خواجه عبدالله انصاری (پیر هرات) سالون ولایت هرات اثر استادمشعل غوری و دیگر جای ها وجود دارد.
مریم اکبری
