یوه ورځ یوه د وست چی د عصمت مسلم سره یی نیږ د ی ا ړیکی درلود ی ، کیسه را ته وکړه ، ویل چی یوه ورځ مونږ د عصمت مسلم سره د د ه په میلما ستون کی نا ست و چی یو فقیر را د ننه شو ، ا و په زا ریو یی د مسلم پا چا نه د زرو روپیو سو ال وکړ ، عصمت پا چا خپل یا ور ته وویل چی ملنګ ته زر روپی ورکړه ، هغه زرروپی ملنګ ته خیرا ت کړی ، کله چی ملنګ د با ند ی را ووت نو د ځا ن سره یی وویل ، د ا خو ډ یر په ا سا نه یی زر روپی را کړی ، کا شکی یو څلور ، پنځه می ورته ویلی وه ، بیا را ستون شو ، نو د پنځو زرو یی زا ری یی ورته وکړی ، مسلم بیا خپل یا ور ته وویل چی ورته وریی کړه ، د عا به وکړی ، هغه پنځه زره روپی فقیر ته بیا ورکړی ، فقیر چی د با ند ی را ووت ، ډ یر خوشا له معلومیده ، تصا دف یی بل فقیر پرمخ ورغی ا و پوښتنه یی تری وکړه چی ملنګه ولی د ومره خوشا له ښکا ری ، هغه ورته ټوله کیسه د سره وکړه ، هغه بل فقیر ورته وویل ، ا ی ظا لمه د خد ا ی ، عصمت مسلم ته ورغلی و ی ا و صرف د ی پنځو زرو لپا ره ، حی حی تا خو به د کم ترکمو د شلو یا پنځوسو زرو سو ا ل تری کړی وه ، ختمی یی د رکولی ، فقیر بیرته را ستون شو بیا را غی عصمت مسلم ته ، بیا یی خوله کا ږه وږه کړه ا و د خپلو مشکلا تو ا و د بیچا ره ګی د ا ستا ن یی د سره شروع کړ ا و د پنځوسو زرو سوا ل یی تری وکړ ، بس عصمت پا چا ته غصه ورغله ا و ورته ویی ویل چی ته مشکل د ومره نه لری لکه چی عا د ت لری بس تفنګچه یی را وا خسته پد ی سر یی وویشته ،
زه خو وا یم چی عبد الله خا ن عبد ل سره بله چا ره زه نه و ینم ، بیا بیا یی غوا ړی د ا سی معلومیږ ی چی د سړی عا د ت همد ا سی د ی ، نور پرتا سو چی څه ورسره کوی