زراعت علمی که از کشت تا برداشت محصولات زراعتی بحث می کند یا به عبارت دیگر آماده ساختن زمین برای بذر پاشیدن سبزیجات و مواد اولیه نباتی بوده که با توافق اقلیم ، آب و خاک مساعد، توسط وسایل عنعنوی و یا تکنالوژی معاصر به طور آبی یا للمی صورت می گیرد. افغانستان کشور زراعتی است که اکثر مردم آنرا دهاقین تشکیل می دهد، از این سبب زراعت بخش عمده اقتصاد آنرا شکل داده و از زمانه های قدیم رواج داشته است. محصولات زراعتی افغانستان شامل غله جات، سبزیجات، حبوبات، میوه جات، نباتات صنعتی، نباتات روغنی و نباتات طبی بوده که مقدار برداشت این محصولات بستگی به اوضاع سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، عوارض زمین، نوعیت خاک، اقلیم، منابع آبی و شکل زمین دارد. زراعت در افغانستان به دو شکل صورت می گیرد: الف- شیوه قدیمی: در این شیوه هدف فقط برطرف ساختن نیازمندی های مصرفی بوده، زیادتر زمین ها به غله جات اختصاص داده شده و عاید چندانی ندارد. این شیوه بسیار پرزحمت بوده است که دهاقین با دستان توانمند خود و با استفاده ز وسایل اولیه و حیوانات دز زمین کشت و زرع نموده و امرار معیشت می نمودند. به صورت عموم با اینکه تلاش و زحمت کشی فراوان برای این نوع شیوه بکار میرود، بازهم حاصلات آن کم و ناچیز بوده که برای نفوس روز افزون کشور کفایت نمی کند و مقدار زیاد غله جات از خارج کشور به وطن وارد می شود. ب- شیوه عصری: این نوع شیوه زمانی می تواند توسعه یابد که امکاناتی چون خطوط مواصلاتی، وسایل حمل و نقل، تخم و بذر اصلاح شده، برق، سیستم آبیاری، ادویه ضد آفتاب، ماشین آلات زراعتی و غیره مهیا گردد. در این شیوه سهولت فراوانی در تولیدات به عمل آمده و باعت افزایش تولیدات زراعتی می گردد. گندم از مهمترین محصولات تولیدی در کشور بشمار رفته و چون در افغانستان شرایط مناسب برای زرع این نوع غله هست، توجه زیادتر به آن صورت گرفته است. گندم به اشکال گندم نرم یا خزانی و سخت یا بهاری در کشور زرع می شود و در جهان مقام اول را کسب نموده است. بطورعموم 56 درصد را گندم آبی و 44 درصد دیگر آنرا گندم للمی کشت نموده که گندم آبی به مقایسه گندم للمی زیادتر کشت می شود. گندم آبی در مناطق جنوب، جنوب غرب و مرکز افغانستان کشت می شود. برنج از مواد عمده زراعتی دیگر در افغانستان شمرده می شود که به دو شکل برنج لک و برنج باریک یافت می شود. برنج باریک در ولایات شرقی چون لغمان، کنر، ننگرهار و ولایات شمالی ماند لوگر، بغلان و تخار کشت می شود. جو در مناطق سردتر نسبت به گندم کشت می شود و به عنوان غذای حیوانات از آن استفاده صورت می گیرد. جواری در مناطق گرم و مرطوب زرع شده و قبلاً در اکثر ولایات چون پکتیا، پکتیکا، ننگرهار و لوگر بحیث مواد غذایی به مصرف می رسید، اما کشت فعلی آن کاهش یافته است. جواری در مناطق شرقی زیادتر یافت می شود. سبزیها مانند کچالو، بادنجان سیاه، شغلم، زردک، پالک، کدو، گلپی، بامیه، کاهو، بادنجان رومی، مرچ، تورایی و غیره در کشور رواج زیاد داشته، از جمله محصولات زراعتی کشور محسوب می شوند. همچنان میوه های این کشور را میوه های تازه مانند انگور، سیب، انار، ناک، تربوز، خربوزه، بهی و میوها های خشک مانند پسته، جلغوزه، کشمش و آلوبخارا تشکیل می دهند. نباتات صنعتی شامل لبلبو، نیشکر و پنبه می باشند. نباتات طبی در مناطق مختلف رشد و نمود میکنند. این نباتات شامل زعفران، شیرین بویه، ترخ، موملایی، اسپنج ، خاکشیر، گل بابونه، جوانی و بادیان، زوف کاسنی و غیره می باشند. حبوبات روغنی شامل زغر، شرشم، کنجد و گل آفتاب پرست بوده که در ساخات مختلف افغانستان کشت و زرع می گردند. افغانستان کشور رو به انکشاف بوده که اکثر مردم آن به طور مستقیم و غیرمستقیم از طریق زراعت امرار معیشت می کنند. عواملی چون کمبود مقدار بارندگی و قلت آب برای زراعت، سیستم انکشاف نکرده آبیاری و سرمایه گذاری نکردن در بخش زراعت از جمله موانع سر راه انکشاف زراعت در افغانستان محسوب می شود که باید برای حل این نوع مشکلات، زراعت از شکل عنعنوی به شکل عصری انشکاف نماید؛ سیستم آبیاری منظم گردد، کلینیک های حیوانی توسعه یابد، راه های مواصلاتی توسعه یابد؛ پلان های انکشافی طرح و اجراء گردد و فابریکه ها و مراکز صنعتی ایجاد و توسعه یابند تا شاهد زراعت مدرن و محصول فراوان در کشور باشیم.