سه روز تعطیل و مهمانانی که یک خط درمیان می امدند و چای میخوردند ومی رفتند. سه روز در خانه بودن میتواند برای کسی که یک کار تمام وقت دارد و از آن لذت می برد آزار دهنده باشد. از روزهای قبل از تعطیلات عید تصمیم گفتم که وقتم را به فیلم دیدن بگذرانم و دلم نمیخواست درامهای پیچیده و داستان های عجیب وغریب ببینم. دلم میخواست رمنس ببینم و داستانهای شاد با شخصیت های خوشحال!
فکر میکنم به اندازه کافی آدمهای فیلسوف وشاعر وروشنفکر در کابل و حوالی آن داریم و نیازی به دیدنشان در فیلمها نداریم.
به هر حال قرعه به نام "آن شرلی" افتاد و سریالی که در کودکی و نوجوانی من از تلوزیون ایران پخش میشد.
انتظار نداشتم که داستان طبق داستانی که از تلوزیون جمهوری اسلامی ایران پخش شده بود به پیش برود و همینطور هم شد.
آن شرلی و فیلمهای آن سریال تلوزیونی نیست. در واقع این یک فیلم سینمایی است که چهار قسمت تقریبا سه ساعته از آن ساخته شده است.
داستان فیلم پر است از دروغهای ریز ودرشتی که داستان را تغییر و اسلامیزه میکرد.از دوستی گلبرت و آن تا علت جدایی موقت آن شرلی و دوست صمیمی اش.
داشتم فکر میکردم آیا صدا و سیما ی ایران حق داشت داستانهای کودکی ما را اسلامیزه کند. که وقتی بزرگتر شدی بفهمی که بیشتر داستان گویی دروغ بوده و قصه چیز دیگری بوده?
همین داستان در مورد پزشک دهکده هم تکرار شده بود. روابط زن و مردی که با هم دوست بودند در داستان اسلامیزه شده اش تبدیل به "خواهر وبرادر" شده بود.
فکر میکنم لازم است همه مان به کودکی مان برگردیم تا ببینیم چه دروغهایی قسمتی از رویاهای کودکانه مان را تشکیل داده است!
