کلاس درسی ما چهار ساعت است. در این چهار ساعت استاد تقریبا در حال دویدن است و تند تند مضمونها را درس می دهد تا بتواند تمامشان را درس بدهد.
طبعا تمام سعی اش را میکند که ثانیه ای از کلاس هدر نرود. حتی وقتی شاگردها پای تخته می آیند تاکید می کند که سریع بیایید که وقت نداریم.
روز دوم کاشف به عمل امد که به او تذکر داده اند که دو وقت نماز که همزمان با کلاسش است را باید در نظر بگیرد و او دو پانزده دقیقه اضافه بابت نماز از کلاس کم کرد.
این داستان روی دیگری هم دارد. روز دوم که کلاس شروع شد اولین کار این بود که استاد دو عکس از کلاس بعد خروج ما گرفته بود که نشانمان داد.تمام کلاس پر بود ار بطری های خالی آب که خورده بودیم و کف کلاس رها کرده بودیم و استاد تذکر داد که نظافت را رعایت کنیم. خیلی خجالت آور بود چون خودم هم بطری آبم را رها کرده بودم.
عکس العمل یکی از پسرها جالب تر بود که گفت: استاد ما همه در خانه مان کسی را داریم که کارهایمان را انجام می دهد و در دفاترمان هم کسی هست که کارهای تمیزکاری را انجام میدهد و خیلی طول میکشد تا یاد بگیریم که آشغال نریزیم!
باید بگویم که بیشتر خجالت کشیدم. وقتی هنوز توانایی تمیز نگه داشتن یک کلاس را نداریم و برای کار اشتباهی که انجام داده ایم بهانه و دلیل می آوریم دیگر بماند که بر سر شهر و کشورمان چه خواهیم آورد.
توضیح: استادمان امریکایی است و همکلاسی های من همه آدمهای نسبتا از لحاظ اجتماعی وشغلی بالایی هستند.
