رسیدن به کرسی ریاست جمهوری خیال ورویایست که درسر هررهبر میچرخد ، بانزدیک شدن برگزاری انتخابات اشخاص آشنا وناآشنا ازکنج وکنار سربالاکرده وریس حزبی خودرا معرفی میکنتد واحزاب آهسته اهسته رو به مجمع وایتلاف تبدیل میگردند.
زمانی اینها خود ناقضین حقوق بشر بودند وامروز خودرا حامی حقوق بشر ودیمکراسی معرفی کرده زیرنام دیموکراسی وارد میدان مبارزه میگردند هرفرد این احزاب به نحوی فایده اش را درانتخابات میبیند سران بزرگ این ایتلاف ها معاونین ریاست جمهوری وزرا وهمچو کرسی های کلیدی را بین خود تقسیم کردهورسیدن به آن رویای برای شان شده است
افراد پایین رتبه به ریاست ها وکرسی های والیان قناعت کرده اند محافظان آنان که به همین هم اکتفاء میکنند که دراین روزها از شدت مهربانی تکه نانی ازدسترخوان شان برداشته وجیب خرچی ازایشان بگیرند
ازشنیدن شعارهای که سرداده اند فضاء دگرخسته شده است، راه اندازی محافل مجالس درهوتل های بزرگ کابل شکل رقابتی را باخود گرفته سعی دارند تاهر حزب اشتراک کننده زیادی داشته باشند تا رویای شان به حقیقت نزدیک شود
شفافیت انتخابات هم مسله ایست که برای کمیسیون ونهادهای ذیربط که پی درپی اطمینان میدهند که شفاف برگزار خواهد شد
کمیسیون مستقل انتخابات وبرخی ازاحزاب ازبرگزاری انتخابات به زمان معین اش تاکید دارند ومیگویند که درغیرآن قانون اساسی تحت سوال میرود امابرخی ازاین احزاب که ازجناح نامعلوم شورانده شده اند خواهان به تعویق انداختن انتخابات هستند ، این مسایل خم وپیچ گونه وسردرگم برخی هارانگران ساخته ومیاندیشند که نفع این بازی به کی تمام میشود
جالبتر ازهمه اینکه این افراد درگذشته برخلاف همدگر سنگر میگرفتند اما امروز گردهم جمع شده داد همبستگی میزنند ملت بیچاره ومظلوم افغانستان ناخبر ازهمه این مسایل به مثل گذشته به وعده های دروغین وچرب این مردم درحال فریب خوردن است
