ترس از جمله ی قانون های طبیعی است که انسان آن را از طبیعت ماورای خود و از آغاز آفرینشش فرا گرفته است و یکی به دیگری آن را به ارث گذارده است . ترس در اصل از عدم آشنایی و نداشتن اعتماد به خویشتن منشا می گیرد که می توان گفت این ویژگی انسان ها باعث ناموفق بودن شان در کارهای خرد و کلان زندگی شان شده است .
بشر به طور طبیعی از بعضی پدیده های مریی و نامریی در بیم است و البته نوع ترس, سطح وحشت و عامل آن در هر انسانی منحصر به فرد است به طور نمونه کودکان از بزرگ سالانی که قهر می شوند و یا از هوای تاریک می ترسند , دانش آموزان و دانشجویان از امتحان ها در حراسند و خلاصه اکثر ما از بعضی چیزها کم و بیش می ترسیم, اما کسانی هستند که ترس ندارند . شاید چنان تصور کنیم شخصی که نمی ترسد دلیر , سرسپرده , قوی هیکل و شجاع است,اما نه , فقط این مشخصه ها کافی نیست , برای نترسیدن باید ترس را محو کرد.
بیشتر ما انسان ها از انجام کار های خود مان در حراسیم و این موضوع باعث می شود که در هر امری بازنده شویم, البته این موضوع زمانی رخ می دهد که وقتی می خواهیم کاری را پیش ببریم , مطالعه ی چندانی از آن نداریم که همین فقدان شناخت و عامل های دیگر چون نداشتن اعتماد به خویشتن , فهم و درک غلط خودی و عدم شناخت از استعداد ها درونی باعث می شود که هیج کاری چندان که باید انجام شود , نمی شود . چنین فرد ها همیشه در این تفکر اند که به مصاف دشمن ناشناخته می روند, از قدرت آن دشمن اطلاعی ندارند و همین موضوع ها باعث می شود که سختی کارها ار بزرگنمایی کنند و زمانی که به شکل آنی و بدون تصور و برنامه با آن موضوع به طور کامل مرموز رو به رو م شوند, تحت تاثیر آن قرار می گیرد و در نهایت نتیجه ی کار چندانی چنگی به دل نمی زند .
عده ی دیگر از انسانها کسانی اند که از انجام هیچ کاری بیم ندارند و هر امری را که بخواهند انجام می دهند و بزرگترین رمز کامیابی آنها در عامل بودن شان است. این قماش آدم ها برای هر کار خویش از دو مشخصه ی خاص خودشان استفاده می کنند , اول تخییل و دوم وجدان.
دانشمندان روان شناختی به این مسله پی برده اند که کسانی که شهکار می کنند و ورزش کارانی که به موفقیت ها دست می یابنتد از قوه ی تخییل و تجسم فوی برخوردارند. قوه ی تخییل نتیجه بخش ترین راهیست برای این که کارهای خود را درست به انجام برسانیم به این معنی که توسط تخییل هر کاری را که قرار است در آینده ی نه چندان دور انجام بدهیم , تصویر واقعی از آن را در ذهن خویش ترسیم کنیم , هر کاری که قرار است انجام شود را باید تصور کنیم و واکنش های خود را نسبت به کنش های آن صحنه به وضوع ببینیم و اکر عکس العمل های ما از عادت ما منشا می گیرد فرصت خوبیست تا آنرا اصلاح کنیم تا باشد وقتی که در صحنه ی واقعی قرار میگیریم دست و پاچه نشویم و کار را ان چنان که باید انجام شود , می دهیم و این زمانی ممکن است که در ساحه ی عمل توسط وجدان خود توانایی ها و استعداد های باطنی خود را کشف , پرورش و رشد کنیم و آنرا به کار ببندیم .
این را باید به یاد داشت که انسان هایی که کارهای بزرگ را انجام داده اند به اندازه کارشان تخییل شان نیز بزرگ است ولی نباید تخییل را با خیال پردازی های پوچ ( خیال پلو) به اشتباه گرفت .
نویسنده : فرزاد صالحی
