همدردی از هم زبانی بهتر است,به جای اینکه با هم همزبان باشیم بهتر است در وقت سختی ها و مشکلات , مریضی ها با هم همدرد باشیم و از یکدیگر غافل نباشیم. مخصوصا در وقت مریضی انسان به مهرو توجه و همدردی بسیار نیاز دارد.

در رابطه به همین موضوع یک گروهی تازه در افغانستان ایجاد شده به نام گروه همدردی که در راس آن زن و شوهری اروپایی قرار دارد که نام زن ماریا بوده و بعد از آمدن به افغانستان نام خود را مریم گذاشته و تحصیلات عالی خود را در ایران به پایان رسانیده و حالا به افغانستان آمده است. این گروه تازه تاسیس بوده و تازه در کابل ایجاد گردیده و در حال توسعه میباشد.

هدف آنها همدردی و کمک با افرادی است که فقط به مدت ا-6 ماه فرصت برای زندگی دارند.

آموزش آنها به دو صورت است:

یکی آموزشی که حالت پرستاری دارد( نحوه شستشوی زخم های مریض, پاک کردن عفونت های اطراف چشم و دهن, طریقه جابجا کردن مریض.)

و دیگری نحوه همدردی که چگونه با مریض رفتار و صحبت کنند و چگونه از آنها دلجویی کنند.

افراد یه صورت داوطلب به این گروه می پیوندند. ترنینگ ها بصورت دوره ای در خانه اعضا صورت میگیرد. اعضای گروه باید جستجو کنند تا اینگونه افراد را پیدا کرده و با آنها همدردی کنند و در مقابل هر فرد $20 پرداخت می گردد.

موضوع قابل ملاحظه این است که افراد در وقت دیدن مریض ها پول, میوه یا هر خوراکی به مریض نمی برند و تنها با آنها همدردی میکنند. زیرا همدردی را بدون مسایل مالی نشان دهند.

در افغانستان متأسفانه شخصی که پیر و درمانده شود همه به او بی توجه و بی مهر میشوند همه منتظر مرگ آن هستند و فکر میکنند تمیتوانند هیچ کاری برای مریض انجام دهند. این باعث میشود که مریض نا امید شود.

این گروه نشان میدهد که اینطور نیست و در روزهای اخر عمر هم باید زندگی کرد و ناامید نبود.

مریم یکی از دوستانم عضو این گروه است. او میگوید ما وقتی به دیدن مریض میروم با دیدن وضعیت آنها, کنترول کردن اشک هایم خیلی سخت است ولی ما باید در مقابل آنها محکم باشیم.

با دیدن بدن هایی که ماه هاست در یک اتاق تنها به روی تخت افتاده و شاریده, آنهایی که قادر به حرف زدن نیستند, اطراف دهان و چشم هایشان عفونت کرده و کسی نمیداند که چگونه عفونت ها را پاک و تمیز کنند. آنها هر لحظه انتظار مرگ را میکشند... که این ها احساسات و حالات سختی ست که روح انسان را آزار میدهد.

من شخصا این گروه را تحسین میکنم ظاهرا این کار پیش پا افتاده به نظر میرسد ولی ارزش معنوی بالایی دارد و یک کار خدا پسندانه است.

من فقط عکس خانم ماری را دیده ام ولی مشتاق دیدنشان از نزدیک هستم!

 

 

زهرا ابراهیمی