افغانستان کشوریست با تجربه سالها جنگ و بدبختی که مشکلات زیادی را متحمل شده و مردم آن رنج های زیادی در طی سالهای متمادی کشیده اند، سالها بود که حتی بوی پیشرفت و ترقی را حس نمیکرد از وضع اقتصادی مردم گرفته تا سیستم های آموزش و پرورش، صحت، زراعت، صنعت و احتمالاً در اکثر عرصه ها.

اما درین سالهای اخیر حتی اگر به نگاه بدبینانه بنگریم باز هم شاهد ترقی کشور در عرصه های گوناگون هستیم، درین جای بحث و گفتگو نیست، کمک های جامعه بین المللی و کشور های کمک کننده در دهه اخیر باعث شده تا کارهای مثبتی صورت گیرد اما آنچه واضح است اینست که افغانستان نتوانست از فرصت های فراهم شده استفاده آنچنانی و صد درصد کند، وجود فساد گسترده در ادارات، عدم واگذاری کار به اهل آن، نداشتن تعهد و مسئولیت پذیری مقامات عالی، حیف و میل پول های کمک شده، نبود حسابدهی شفاف برای مردم و کشور های Donar و مسائل دیگر از دلایل اصلی تلف کردن این فرصت ها بشمار میروند.

حتی آن کار های که صورت گرفته بر اساس تشخیص اولویت های افغانستان نبوده است مثلاً بعد از گذشت سالها ما هنوز فاقد برنامه های منظم و معین برای زیرساخت های اصلی مثل زراعت، تحصیلات، صحت و حتی امنیت که از جمله ابتدایی ترین حقوق شهروندان است، هستیم. با وجود آنکه افغانستان یک کشور زراعتی است زارعین ما هنوز به شیوه سنتی و بدون در اختیار داشتن تجهیزات مدرن زراعتی به کشت و کار شان ادامه میدهند، میتود های که برای تدریس در مکاتب و دانشگاه ها مورد استفاده قرار میگیرند هنوزبا ستندرد های روز دنیا فاصله بسیار دارند، هنوز عده زیادی از بیماران ما برای تداوی امراض به کشور های همسایه سفر میکنند، معاش نیروهای امنیتی افغانستان از پول کشور های خارجی تأمین میشود و و و.

اما به هر حال من اصلاً دید منفی در مورد کشور محبوبم "افغانستان" ندارم و پیشرفت و ترقی کشورم در تمامی عرصه ها را دور از انتظار نمی بینم، اما باید به یاد داشته باشیم که این ما هستیم که با استفاده از تجارب گذشته و با تدبیر و همدیگر پذیری حرکت رو به جلو داشته باشیم و در تعین سرنوشت کشور مان حساستر عمل کنیم و اجازه بازی با سرنوشت خود را به هیچ کس ندهیم.

                                      به آرزوی افغانستان سبز و سرافراز

نویسنده: محمد کمیل جوادی