یازدهم سپتمبر 2013 بود . داخل شهر بودم و در حال خریداری ، بازی فوتبال میان تیمهای ملی افغانستان و هندوستان آغاز گردید . پس از هشت دقیقه صدای فریاد ، دست و سوت مردم تمام شهر را پر نمود ، بله ، توپ در داخل دروازه هندی ها بود ، تمام بدنم بلرزش درآمد و بدون اراده دستانم بر هم کوبیده شد و بعد از سالها حس کردم که وطن یعنی چی ؟

فوتبالیست های عزیزمان پا به پای ثانیه ها میدویدند و با هر ضربه و هر دفاع قلب های پژمرده ما را شاداب و لبهای خشکیده ما را خندان مینمودند .

افغانستان 2

هند 0

بازی به  اتمام رسید ، مردم تغییر کرده بودند ، همه خندان – شاد و خرم.

فضای شهر پر شده بود از آهنگ و رقص و شادی ، تولدی دوباره برای مردممان ، گاهگاهی اشک عشق و محبت در چشمان تک تک ما نیز پدیدار شده و قلبمان فریاد میزد : زنده باد افغانستان ، افغانستان قهرمان جنوب آسیا

تماشای مسابقه در نقاط مختلف شهر

اکنون دیگرمردم هنر ، فرهنگ و قدرت خود را درک کرده و در پی پیروزی سرگردانند . وقتی در راه به خانه میامدم حتی اطفال هم به چشمانم نگاه میکردند و فریاد میزدند : افغانستان افغانستان .

وای خدای من چه لذتی دارد پیروزی !

اما

-

-

-

-

بعد از 35 ساعت ،‌ حدودا 5:30 بامداد صدای وحشتناک و دلخراش انفجاری در مقابل کنسولگری آمریکا خواب ناز و شیرین مردم شهر هرات را الی ده کیلومتری محل حادثه به کابوس مبدل ساخت.

صدای شلیک دشمنان افغانستان و نیروهای شجاع امنیتی سکوت شهر را در هم شکسته بود ، تا دقایقی مردم از حال یکدیگر خبردار نبودند اما پس از رد و بدل تماسهای مختلف معلوم گردید دهها تن از هموطنان ما شهید و زخمی گردیدند .

حال دیگر بیشتر از این توان نوشتن ندارم..