خیلی مطمین نیستم کاری که می کنم درست است یانه. اما آدمی که می نویسد، آدمی که تولید اثر میکند و خودش را در معرض قضاوت قرار میدهد گاهی وقتها نمیتواند تبعات نوشته ها و اثارش را کنترل کند. حتی اگر نوشته اش در حد یک وبلاگ باشد ویا حتی فرستادن یک توییت کوچک!
سارا دختری ایرانی ست که در کابل کار میکند. خودش خیلی دوست ندارد دنیای مجازی و واقعی اش با هم درگیر شوند. اما گاهی وقتها گریزی نیست.
نوشته های سارا یک روی دیگر زندگی در کابل را نشانمان میدهد. آدمهایی که هر روز سرک ها را می بندند و در موترهای شیشه دودی شان از برابر ما شهروندان کابل می گدرند. در رستورانهای گران قیمت و با امنیت بالای کابل غذا میخورند و اجازه تنها گشتن روی سرک را ندارند.
آدمهای ماجراجویی که کابل را برای کار و زندگی انتخاب! کرده اند و هیچ اجباری برای ماندن ندارند.
به نظرم خواندن درباره زندگی روزمره این آدمها باید جالب باشد. رویاها و ایده آل هایشان و آن طوری که افغانستان را می بینند. آدمهایی که برای شهروندان این کشور تصمیم میگیرند و انگار صلاح ما را بهتر از خودمان میدانند در صورتی که حتی یک روز مثل ما زندگی نکرده اند.
اما تفاوتش این است که سارا خیلی فرق چندانی با ما ندارد و همه ما کم وبیش بک گراند تاریخی یکسانی داریم و شاید این نوشته هایش را خواندنی تر میکند!
http://dedicatedtobooks.blogspot.com/
