به جرات میتوانم بگویم چیزی که موجبات بزرگترین نگرانی های این روزهای من را فراهم میکند. هدر رفتن مواد غذایی ست. روزی نیست که به خانم کارگر خانه تاکید نکنم که غذا به اندازه کافی-2 نفر- درست کند.و طبعا او اندازه اش فرق می کند و هر عصر با غذایی با غایت 4-6 نفر مواجه میشوم و حرص میخورم.
از اینکه مجبوریم در دو وعده آینده غذای تکراری و مانده بخوریم و اگر نخواهیم این کار را بکنیم باید غذاها را دور بریزیم. کاری که به شدت از آن متنفرم!
چیزدیگری که این روزها باز هم ناراحتم میکند حجم مواد اولیه نابی ست که از بین می روند.
در یک پست دیگر در مورد مواد غذایی اورگانیک- کاملا طبیعی- توضیح دادم که دست پولدارترین ملت خدا هم به سختی میرسد و ما دسترسی به همه شان داریم. از سبزی های اورگانیک تا گوشت! چون افغانستان خوشبختانه هنوز به تکنولوژی تولید انبوه مواد غذایی دست نیافته تا مقدارو ظاهرشان مغلوب طعم شان شود.
بعد این مواد غذایی نازنین در دفاتر، مهمانی ها با حجم فراوان روغن پخته میشوند و قسمت اعظم شان روانه سطل زباله میشوند.
اخیرا هم اوصاف مهمانی عروسی پسر حاجی فلان با دخترحاجی بهمان را شنیدم که از قول یکی از مهمانان گفته شد. غذایی که برای هر ده نفر تدارک دیده بودند میتوانست سی نفر گرسنه گرسنه را سیر کند و نمیدانم برای حجم غذای باقیمانده چی اتفاقی افتاده است.
این در حالی ست که افغانستان یکی از محروم ترین و فقیرترین کشورهای دنیاست و چه بسا چند کیلومتر آنطرف تر خانواده ای از سو تغذیه رنج می برند.
همین مهمانی های فامیلی در کابل که خیلی عصبانی ام می کنند. در معمولی ترینشان چند نوع پلو، خورش، سالاد، میوه و هوسانه پخته میشود و تجربه ام می گوید تا یه برابر تعداد مهمانان- که مبادا کم بیاید و هیچ وقت هم کم نمی آید- روانه سطل زباله میشوند.
کمی به نوع و حجم غذاهایی که می خوریم دقت کنیم.
اخیرا سازمان ملل اعلام کرده یک چهارم مواد غذایی جهان روانه زباله دانی میشود. در صورتی که همزمان بحران گرسنگی را هم داریم. فکر نمی کنم سهم کشورهای جهان سومی مثل ما در هدر دادن مواد غذایی کمتر از کشورهای پیشرفته باشد.
