خیابان آزاری یکی ازمشکل های عمده است که روزانه صدها و هزار ها خانم افغان در کابل با ان روبرو اند.
خیابان آزاری یکی از معضله های عمده است که در اواخر زنان در راه خانه ، مکتب، شفاخانه، دانشگاه و غیره بان ان دست و پاچه نرم می کنند که ساده ترین نوع خیابان آزاری متلک گفتن یا به اصطلاح عام همان پرزه زدن است و انواع دیگر ان گفتار و دشنام های رکیک و بعض اوقات به شکل ازیت های فزیکی نیز شکل می گیرد.
این روش توهین کننده اکثر از طرف اشخاص هرزه و بی هوده در کوچه و بازار در پیش گرفته می شود که به سبب ان زنان افغان از سهم گرفتی در امور اجتماعی ، اقتصادی ، سیاسی دلسرد می شوند و بعضا این روش خوشنت بار سبب ترس و هراس اکثر انها نیز می شود .
برای این عمل دلایل زیادی می توان شمرد از جمله حاکم بود پدرسالاری در جامعه افغانی که به سبب ان نصف از جامعه که همان قشر زن است در طول سال های متمادی در سیستم های اجتماعی ، اقتصادی ، سیاسی سهم نه گرفته اند و حالا که اهسته اهسته این قشر محروم در سیستم های مختلف جامعه سهم کم رنگی گرفته اند و بحیث رقیب کاری و جدی جنس مخالف اشکار شده اند . جنس مخالف احساس می کند که سهم و حصه از حقوق انها به دسترس زنان قرار گرفته و با خیابان آزاری و متلک گوی ها می خواهند که دوباره همان مرحله پدرسالاری را به شکل مراحلی اولی ان پیاده کنند.چون واضح است که اگر هر زن دریک روز از صدها مرد متلک بشنود و گاه کلمات رکیک که به شان انسانی خطاب کردن ان دور از انسانیت دور است در مقابلش استعمال شود دل سرد می شود و خانه نشینی را بر شنیدن هزاران کلمات رکیک ترجیع میدهد.
یکی از علت دیگری برای این خیابان ازاری ها همان دوری مردان و زنان در اجتماع کنونی ماست حتا تا حدی که این دو جنس از هم دور اند عموما در اکثر فامیل ها مردان تا رسیدن به دانشگاه از زنان جدا می باشند و این جدای سبب می شود که مردان زنان را نه تواند دوست و یا هم یک شخصیت محترم بشمارند و یا بر عکس زنان مردان را به عنوان اشخاص محترم بشمارند و با انها به عنوان یک دوست و یا هم همایت کننده برخورد کنند بلکه انها زنان را به عنوان رقیب می نگرند و انها را در هر مرحله ازار و ازیت می دهند گاه به شکل ادبی و گاه به شکل بی ادبانه.
برای رهای از این معضله خود زنان باید کمک کنند و دست به هم بدهند و از هم حمایت کنند در مقابل این خیابان ازاری ها عکس العمل نشان بدهند و هم بالاخره هر مادر طفل خود را چنین تربیه کند که نه تنها خود مادر را احترام کند بلکه هم جنسان همان مادر را هم احترام کنند.
نویسنده: خان آقا فیضی
