ترانزیت- زندگی دردنیای امروز

Posted on at


در تمام اعتقادات دینی و غیر دینی، ناپایداری این جهان رویداد ناگزیری ست که بخشی از فلسفه زندگی هر عقیده ای را میسازد. برخی آن را با جهان دیگری پیوند میزنند وبرخی پایان آن را رقم می زنند.


سالن های ترانزیت میتواند مثال خوبی باشد از انچه در این دنیا بر سرمان می آید. رفتن محتوم است و ماندن موقتی.


از پروازی پیاده شده ای و منتظر پروازی دیگر هستی. گاه ساعت ها منتظر میمانی ، اما از پایان و رسیدن زمان رفتن گریزی نیست.


اگر در کافه ای می نشینی و چای می نوشی و کتاب میخوانی، از رفتن! اگاهی داری.


اگر به فروشگاهی داخل میشوی و خریدی می کنی باز هم می دانی که این مکان موقتی ست. حتی اگر لحظه سرت را می گذاری و به خواب می روی باز هم می دانی که اینجا جای ماندن نیست و لحظه عزیمت خواهد رسید.



سالنهای ترانزیت را دوست دارم. هجوم آدمهای به ظاهر هدفمند و گرفتار که از سویی به سوی می روند. اما در واقع لحظه رفتنشان به خود انها بستگی ندارد. چه بسا که پروازی تاخیر کند و یا پروازی را از دست بدهند. 


قدم زدن و تماشای آدمهای مختلف از هر نقطه جهان و بودن در جایی که هیچ کس مالکش نیست- سالنهای ترانزیت در واقع خاک کشوری نیست (حداقل از نظر تیوریک) که کسی بر دیگری برتری ندارد  وانتظار برای لحظه عزیمت ناگزیر، مثال بی نظیری ست از وضعیت موقتی بشر روی کره خاکی!


اما ما هر روز که از خواب بیدار میشویم فراموش میکنیم چقدر بودنمان در این لحظه و زندگی کردنمان موقتی و شگفت آور و ناپایدار است. چنان زندگی می کنیم که گویی خبری از رفتن! نیست.


ترانزیت: عبور، گذر 


عکس: سالن ترانزیت فرودگاه آرلاندا، استکهلم، سویدن



About the author

MasumaIbrahimi

معصومه ابراهیمی مدیر خانه فرهنگ افغانستان است و در کابل زندگی میکند.

Masuma Ibrahimi is Director of Afghanistan Cultural House. She is living in Kabul.

Subscribe 0
160