دیروز از سرک قل اردو بطرف دانشگاه میرفتم ، راه بسته بود ... چرا؟ زیرا کنسولگری آمریکا در هرات دستور داده بود

از این کوچه به آن کوچه ، شیشه های شکسته ی صدها خانه را دیده و با خود فکر میکردم : آیا زخمی شدن حدودا 20 تن در انتحار چند روز قبل واقعیت است ؟ وقتی از نزدیک این صحنه را ببینید کشته و زخمی شدن 200 تن را محدود میدانید ، بالاخره وارد سرک اصلی شدم ، صدای هلیکوپترهای آمریکایی مرا که یک رهگذر بودم مورد آزار قرار میداد ، ناگهان چشمم به یک تابلو افتاد که نوشته بود : لیسه ذکور استقلال

با خود خندیدم : خدایا یعنی ما تا کجا باید با پای پیاده و در میان سنگهای تیز روزگار سفر کنیم ؟

زنگ رخصتی آینده سازان افغانستان بصدا در آمد ، شاگردان بیرون شدند اما نمیدانستند کجا باید بروند ؟ چونکه دو راه اصلی این سرک بسته بود . حیرانم به آنانی که دم از انسانیت میزنند

 یادم از آن روانشناس خارجی آمد که میگفت : هیچگاه تلویزیون را خاموش نکنید ، زمانیکه فرزندتان در حال تماشای برنامه ایست زیرا بالای روحیه آن تاثیر منفی میگذارد ، اما فرزندان افغان را ببینید ، چه انتظاری ازین بیچارگان باید داشت

ای مردم جهان ، از هر کجا ، هر زبان و هر مذهبی که هستید ، شما خود قضاوت کنید : آزار تا به کی ؟