ای که هوای من شده ای

دم زدن در تو حیات من است

ای که در گذر گاه عمر تر یافته ام

تو مرا میسازی و من ترا میسازم

تو مرا میسرایی و من ترا

تو مرا میتراشی ومن ترا میتراشم

تو مرا می نگاری و من مینگاری

من ترا بر صورت خویش میسازم و از روح خویش در تو میدمم

که همانند منی

که خلیفه ی منی

که امانت دار منی..

اما افسوس..

افسوس ! که تو در زمین نیستی تو بر روی زمین نیستی

زمین از آن ما نیست..

زمین از آن دیگران است..

بر روی این خاک هردو غریبه ایم ..

هردو بی کسیم ، هردو اسیریم..

 

نویسنده : صالحه رحمانی