محمد نبی الله صلی الله علیه و سلم در یکی از خانواده های عرب که از جمله اشراف و صاحب مقام والایی در عرب بودند در روز دوشنبه نهم ربیع الاول سال عام فیل مطابق 571 میلادی در شعب بنی هاشم در حالیکه تمام جهان غرق در جهالت بودند و دختران خود را زنده بگور میکردند دیده به جهان گشود.

قبل از اینکه قدم مبارک خود را به جهان بگذارند پدر بزگوارش ایشان را ترک کرده بود، و مادرش بی بی آمنه ایشان صلی الله علیه وسلم را در حالی به دنیا آوردند که پدر بزگوارشان درین دنیا وجود نداشت، بعد از ولادتشان صلی الله علیه وسلم پدربزرگشان عبدالمطلب ایشان را با خود به کعبه برده و نام ایشان را احمد که تا آنزمان عرب این اسم را تجربه نکرده بودند گذاشت، بعد از وفات پدر بزرگشان سرپرسی ایشان را کاکایش ابوطالب به عهده گرفت و ایشان را مانند سایر فرزاندان خود و حتی بیشتر از ایشان تربیت و کرد و دوست داشت.

محمد بن عبدالله صلی الله علیه وسلم جوان شدند در حالیکه در بین مردم به امین، صادق و شخص نیکو کار مشهور شده بود.

در سن بیست و پیج سالگی به سرمایه بی بی عایشه رضی الله عنها به خاطر تجارت عازم شام شدند، و در هنگام بازگشت از شام بی بی خدیجه در مال خود برکت و مفاد زیادی را دید و به محمد بن عبدالله صلی الله علیه و سلم پیشنهاد ازدواج را کرد و ایشان هم این پیشنهاد را پذیرفت.

در سن چهل سالگی در غار حرا به نبوت مبعوث شدند و سه سال این رسالت خود را به طور مخفی به پیش بردند و بعد این رسالت خود را به امر پروردگار خود آشکار کردند و دعوت در مکه مکرمه مدت سیزده سال را در بر گرفت و بعد نظر به این که کار دعوت در مکه با مقابله ها و واکنش هایی از طرف کفار مکه رو برو شد ایشان با اصحاب خود راهی مدینه منوره شدند و مدینه منوره را مرکز حکومت اسلامی قرار داند و از آنجا به نشر و پخش اسلام پرداختند و با تمام مشکلات دین مبین اسلام را به تمام انحاء عالم رساندند و مسئولیت مقدس خویش را اداء کردند.

سر انجام محمد رسول الله صلی الله علیه و سلم در حالی که نور ایمان در تمام جهان میدرخشید و رحمت خدا اکثر جهان را در بر گرفته بود و در حالیکه آفتاب به آسمان بلند شده بود و گرمی آفتاب شدت گرفته بود ایشان در آغوش بی بی عایشه رضی الله عنها در حالیکه سن ایشان به شصت و چهار سالگی رسیده بود جان را به پروردگار خویش سپرد و دنیای بی وفا را ترک گفت و مسلمین را در سوگواری نشاند.

(انا لله و انا الیه راجعون)

به قلم: صبغت الله سنتیار