ام جمیل همسر ابوجهل، أروی نام داشت. او دختر حرب بن امیه و خواهر ابوسفیان بود. او نیز در دشمنی با رسول خدا صلی الله علیه و سلم از شوهرش هیچ کمتر نبود. شبها جلوی در خانه پیامبر و سر راه ایشان خار میانداخت. زنی بسیار بد زبان و فتنه افروز و آشوبگر بود. در مکر و دسیسه پردازی و شایعه پراکنی و تهمتهای ناروا زدن به پیامبر و شعلهور کردن آتش فتنه و برپایی فساد و آشوب دست درازی داشت. زندگیش را وقف آزار و اذیت آن جناب صلی الله علیه و سلم کرده بود. از اینروست که قرآن کریم به او صفت "حمالة الحطب" – سخن چین و چغل خور – داده است.
وقتی فهمید قرآن او و شوهرش را مذمت کرده است، دیوانه وار در پی رسول خاتم صلی الله علیه و سلم بود تا از ایشان انتقام گیرد. پیامبر خدا صلی الله علیه و سلم در مسجد الحرام کنار خانه کعبه تشریف داشتند. ابوبکر نیز همراه ایشان بودند. ام جمیل چون شتری خشمگین با دستهای پر از سنگ سر رسید، خداوند چشمهایش را از دیدن پیامبر اکرم صلی الله علیه و سلم بازنگه داشت. او تنها ابوبکر را میدید. و توان دیدن پیامبر که در همانجا ایستاده بود را نداشت. تا به ابوبکر رسید با عصبانیت چون دیوانهها داد برآورد: ابوبکر! رفیقت کجاست؟! شنیدهام به من ناسزا گفته، بخدا سوگند اگر او را بیابم با همین سنگها دهانش را خورد میکنم. ببین ابوبکر! بخدا قسم من هم شاعرم! سپس شروع کرد به خواندن شعری که سروده بود: «مذمما عصينا.. و أمره أبينا.. و دينه قلينا»
(ما از دستورات مرد ناپسند سرپیچی کردیم.. و قبولش نداریم.. و دینش را بدور انداختیم)
و با داد و فریاد و عصبانیت از آنجا دور شد. ابوبکر صدیق از رسول اکرم صلی الله علیه و سلم پرسیدند: یا رسول الله! چطور شد! مگر او شما را نمیدید؟
پیامبر خدا صلی الله علیه و سلم فرمودند: نه، او مرا نمیدید. خداوند به چشمانش اجازه دیدن مرا نداده بود.

نگا: الرحیق المختوم، ص:111، 112.

نویسنده این کتاب میگوید: عموی بزرگوار "عبدالسلام کیلانی - رحمه الله -" در جواب شعر او این مصرع را تکرار میکردند: «محمدا أطعنا.. وأمره قبلنا.. و دينه رضينا»
(ما از پیامبر اکرم صلی الله علیه و سلم؛ حضرت محمد پیروی کردیم.. و دستوراتش را با جان و دل پذیرفتیم.. و دینش را با رضایت خاطر قبول کردیم).