افغانستان را هزار درد و هزار رنج است و هیچ راه که برای درمان درد آن لازم است صورت نگرفته است. هرچند کمکهای جهانی و کمک های بعضی از کشورهای جهان روکشی برای درد آن است اما تهدابا و اساسا کاری برای علاج دایمی آن خیلی ها اندک صورت میگیرد.
راه که میتواند کشور را از هرنوع نابسامانی ها و درد ها نجات دهد فقط و فقط تحصیل و داشتن تحصیلات عالی است و بس. این فقط راهی است که همه شیره های درد را از میان برداشته و علاج میکند. اما خیلی متاسف که این راه یعنی تحصیل و ملزومات برای تحصیل که داشتن جای، مواد درسی و استاد است در افغانسان به ندرت به چشم میخورد و یا اصلا هم هیچ وجود ندارد.
بحث ما در کل است نه در جز اما خوشبختانه استادان ورزیده، مولفین و محصلین که شایق این راه هستند هنوز در کنار ما وجود دارند، چراغ و علم علم را برداشته و افروخته نگهداشتند. اما این رکن مهم تحصیل برای اینکه نهاد تحصیلی ما در کشور جاویدان و افروخته باشد کافی نیست، باید مواد درسی که از جمله ملزومات برای محصلین و شاگردان است هم موجود باشد اما متاسفانه شاهد هستیم که مواد درسی اساسی و ابدیت شده به دسترس ما قرارد ندارد. بنا این کمی مواد کندی عظیمی را در همه نهاد های تحصیلی به وجود آورده است.
به خصوص رشته های اساسی تحصیلی که طب و سایر علوم است باید نهایت سیر آب و غنی از مواد درسی باشد که نیست.
دیده میشود که شاگردان و محصلین طب از لکچرنوت ها و چپترهای که در بازار خیلی ها به کیفیت پایین فوتوکای میشوند استفاده نموده و به آن متکی اند. دیدن این وضعیت برای همچون رشته ها چون طب خیلی اشک آور و متاثر کننده برای همه است.
خیلی ها جای تاسف است که در هر پوهنتون ما هنوز کتاب به زبان های ملی کشور ما تا هنوز نه به دسترس کتابخانه ها و نه هم به دسترس محصلین وجود ندارد و اگر هم دارد قابل ملاحظه نیست.
