اگر بخواهم جزيات زندگي را بنوسيم.
بايد آنقدر بنوسيم تا قلم از نوشتن ومغز از انديشيدد باز ماندو
گفته اند ياد گذشته ها جزافسردگي چيزي ديگر را در بر ندارد.
ولي بر عكس كه اسرار آميزوشگفت انگيز رادرانسان ايجاد ميكند.
باحيث ادامه زندگي است.
كه عبارت از اميدآرزو است.
اگر اين دو غريزه اميد وفراموشي در انسان وجود نداشته باشد.
انسان نميتواند كه يك لحظه به زندگي خود ادامه دهد.
زيرا اين زندگي داراي خاطرات تلخ وفراموش نا شدني ميباشد.
بدون اميدادمه اش غير ممكن است.
اميد به آينده وفراموش نمودن گزشته يگانه عامل زندگي انسان است.
گفته اند به دوست جان را بسپار .
ولي به نظري من جاني كه دل قلب در آن نباشد.
تقديم اش به دوست مانند دسته خار است.
جاني كه با دل وقلب به دوست تقديم گردد مانند .
هديه گرانبهاست.
