هر آدمی را سرگذشتی است و هر آدمی را قصه ای است، پس به تعداد آدمهای روی زمین قصه است و دو برابرش گوش برای شنیدن، قصه ی عشق و نفرت، قصه ی قربانی و ظلم و من قصه دارم به نام آرزوی صلح که در ذهن افراد این سرزمین رنج کشیده موج میزند و همه میخواهند که در کشور عزیز ما افغانستان صلح باشد. داستان ساخته و پرداخته ذهن بنده نیست بلکه یک واقعیت است

  صلح از ذهن انسان سرچشمه میگیرد هر انسانی در محیطی سالم و به دور از کشمکش و درگیری میتواند با ارزش های زندگی آشنا شود، خود و دیگران را دوست بدارد به همه احترام بگذارد و بیاموزد که حق ندارد حیات را از کسی دریغ کند

 

  

در کشور عزیز ما فقط دردها و رنج ها توصیف میشود اما آرزوی صلح در ذهن همه نابود شده است، چرا در مورد شادی های آنان سخن گفته نمیشود؟ همیشه از خون ریزی، برادر کشی و ملی گرایی عنوان سخن نخست است . در ایام گذشته خاطرات خیلی شیرین در باره وطن و سرزمین اشاره میکند اینکه در ابتدا با صلح و صفا در کنار دوستان و اقوام زندگی میکردند و جنگ همه شرایط خوب را تغیر داد جنگ نیز از ذهن انسان سرچشمه میگیرد، پس باید از کودکی، ریشه جنگ را در ذهن مردم خشک کرد و به جای آن نهال صلح، تفاهم، شکیبای و عدالت کاشت به امید روزی که صلح سرتاسری در سرزمین این مردم وطن دوست حاکم شود تا بتوانیم در یک فضای صلح و آرامش زندگی کنیم