دقیقا دو سال هست که به صورت جدی در فضای مجازی و شبکه های اجتماعی مینویسم . نوشتن که نه پرسه زدن در این دنیای مجازی مثل گشتن در اتاق های سفید با ادم هایی با لباس های زیبا و لبخند های قشنگ برایم بوده .
دوستانی زیادی رو پیدا کردم و بیشتر نوشتم و بیشتر درگیر این دنیای سفید و رنگارنگ شده ام . کمتر در دنیای حقیقی توانسم خودم را به اجتماع نزدیک کنم . جامعه حقیقی جامعه ای خاکستری برایم بوده و هست . ادم ها رنگ هایشان را انداخته اند و مثل بیماران که وقتی ویروس ها به انها حمله میکنند چهره شان تکیده و رنگ پریده میشوند .
دو سال نوشتن و پیدا کردن بیش از سه هزار دوست مجازی دنیای قشنگی را ساخته است اما این دنیا همیشه دور و قابل لمس بوده و هست . لبخند های مجازی رو وقتی در حقیقت دیدیم چیزی بیش از ان رنگ خاکستری نبوده اند .
چند وقت هست که از دنیای مجازی هم خسته شدم و بیشتر خود را گوشه گیر تر حس کردم . پناه بردن به کتاب ها و فیلم ها بیشتر از انچه ادم را به انزوا بکشد سعی در حرکت ادم داشته است و این برایم همیشه قابل لمس بوده و هست .
به کتاب ها پناه میبرم تا بیشتر بتوانم حرکت کنم . وقتی مجازی زیبا را لمس کنی بیشتر میتوانی از این دنیا دل بکنی وبه کتاب و فیلم ها پناه ببری . به دنیایی که روی کلماتی حقیقی حک شده و به حرکت بیشتر اعتقاد دارد تا به یک اتاق سفید با لباسهای زیبا و ادم هایی با لبخند های صورتی و قرمز و سبز و ابی .
به دنیای کلمات خود پناه میرم و بیشتر سعی میکنم که حرکت کنم تا ماندن در یک فضای مجازی که فقط تو را به دنیای خاکستری ادم ها نزدیک میکند . در دنیای مجازی ادم هایی رو میبینی که همه زندگی شان ارام و خوشبخت هستن ولی وقتی نقابشان را بر میدارند دنیایی خاکستری و سیاهی دارند که در هیچ حقیقتی نمیتوانی بیابی .
حالا دنیایی اصلی تری را حس خواهم کرد و ان دنیای کتاب و فیلم و واقعیت های تلخ زندگی جامعه ای خواهد بود که منزوی ترین انسانهای روی زمین هستن . کسانی که برای فکر خود فدا شدن و حداقل با شخصیت های واقعی روبه روی میشوی تا ادم هایی پوچ با تفکرات تخریب گر اعتقادی . به دنیای واقعیت میروم و دلم میخواهد به حرکت سلولهایم بی اندیشم که چگونه با کوچکترین موسیقی به رقص در می ایند . میدانی حقیقت خاکستری قربانیان بهتر از زندگی در اتاقی سفید هست که تخریب میکند .
زندگی صفر درجه
کاوه ایریک
